283 Rozporz dzenie Parlamentu Europejskiego - Wsp lnotowy Kodeks Wizowy, PRAWO, ROZPORZĄDZENIA
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
brzmienie pierwotne (od 2009-10-05)
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 810/2009 z dnia
13 lipca 2009 r. ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Wizowy (Kodeks Wizowy)
z dnia 2009-07-13 (Dz.Urz.UE.L 2009 Nr 243, str. 1)
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 62 ust. 2 lit. a) i
art. 62 ust. 2 lit. b) ppkt (ii),
uwzględniając wniosek Komisji,
stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu
1
,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Zgodnie z art. 61 Traktatu ustanowieniu obszaru, na którym odbywa się swobodny przepływ osób,
winny towarzyszyć środki dotyczące kontroli granic zewnętrznych, azylu i imigracji.
(2) Na mocy art. 62 ust. 2 Traktatu środki dotyczące przekraczania zewnętrznych granic państw
członkowskich określają reguły dotyczące wiz na pobyt nie dłuższy niż trzy miesiące, w tym procedury
i warunki wydawania wiz przez państwa członkowskie.
(3) Jeżeli chodzi o politykę wizową, ustanowienie wspólnego zbioru aktów prawnych, szczególnie
poprzez konsolidację i rozwój dorobku prawnego (stosownych przepisów Konwencji wykonawczej do
układu z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r.
2
i wspólnych instrukcji konsularnych
3
jest jednym z
zasadniczych elementów "dalszego rozwoju wspólnej polityki wizowej jako części złożonego systemu
zmierzającego do ułatwienia legalnych podróży oraz przeciwdziałania nielegalnej imigracji przez
dalszą harmonizację ustawodawstwa krajowego i praktyk rozpatrywania wniosków w lokalnych
urzędach konsularnych", jak określono w programie haskim: wzmacnianie wolności, bezpieczeństwa i
sprawiedliwości w Unii Europejskiej
4
.
(4) Państwa członkowskie powinny być obecne lub reprezentowane w zakresie wiz we wszystkich
państwach trzecich, których obywatele podlegają obowiązkowi wizowemu. Państwa członkowskie
nieposiadające konsulatu w danym państwie trzecim lub w określonej części danego państwa
trzeciego powinny starać się zawrzeć porozumienia o wzajemnej reprezentacji, tak by dostęp osób
ubiegających się o wizę do konsulatu nie wymagał nieproporcjonalnych nakładów.
(5) Konieczne jest ustanowienie przepisów dotyczących tranzytu przez międzynarodową strefę portów
lotniczych w celu zwalczania nielegalnej imigracji. Obywatele państw trzecich wymienionych we
wspólnym wykazie powinni zatem podlegać obowiązkowi posiadania tranzytowych wiz lotniskowych.
Jednak w nagłych przypadkach masowego napływu nielegalnych imigrantów państwa członkowskie
powinny móc nałożyć taki wymóg także na obywateli państw trzecich niewymienionych we wspólnym
wykazie. Indywidualne decyzje państw członkowskich należy co roku weryfikować.
(6) Przyjmowanie wniosków od osób ubiegających się o wizę powinno odbywać się z poszanowaniem
godności ludzkiej. Wnioski wizowe powinny być rozpatrywane w sposób profesjonalny i taktowny, przy
nakładzie sił współmiernym do zamierzonych celów.
(7) Państwa członkowskie powinny zapewnić, by świadczone usługi publiczne miały wysoką jakość i
odpowiadały dobrym wzorcom administracyjnym. W celu możliwie największego usprawnienia
procedury ubiegania się o wizę powinny one przeznaczyć na ten cel odpowiednią liczbę wyszkolonych
pracowników i wystarczające środki finansowe. Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby zasada
jednorazowej wizyty miała zastosowanie do wszystkich osób ubiegających się o wizę.
(8) W celu zmniejszenia obciążenia administracyjnego konsulatów państw członkowskich i ułatwienia
podróżowania osobom często lub regularnie się przemieszczającym należy - o ile spełnione zostaną
pewne warunki - wydawać wizy wielokrotnego wjazdu. Osoby ubiegające się o wizę, które konsulat
postrzega jako uczciwe i wiarygodne, powinny w miarę możliwości móc korzystać z procedury
uproszczonej.
(9) Z uwagi na rejestrację identyfikatorów biometrycznych w systemie informacji wizowej (VIS),
ustanowionym w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 767/2008 z dnia 9 lipca
2008 r. w sprawie Wizowego Systemu Informacyjnego (VIS) oraz wymiany danych pomiędzy
państwami członkowskimi na temat wiz krótkoterminowych (rozporządzenie w sprawie VIS)
5
, jednym
z podstawowych warunków ubiegania się o wizę powinno być osobiste stawiennictwo osoby
ubiegającej się o wizę - przynajmniej gdy składa ona pierwszy wniosek.
(10) W celu ułatwienia procedury ubiegania się o wizę przy składaniu kolejnych wniosków powinna
istnieć możliwość kopiowania odcisków placów z pierwszego wpisu do VIS przez okres 59 miesięcy.
Po tym terminie należy ponownie pobrać odciski palców.
(11) Wszelkie dokumenty, dane lub identyfikatory biometryczne otrzymane przez państwo
członkowskie podczas przetwarzania wniosku wizowego są uznawane za dokumenty konsularne
zgodnie z Konwencją wiedeńską z dnia 24 kwietnia 1963 r. o stosunkach konsularnych i muszą być
traktowane w odpowiedni sposób.
(12) Dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie
ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych
danych
6
ma zastosowanie do państw członkowskich w odniesieniu do przetwarzania danych
osobowych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
(13) W celu ułatwienia przedmiotowej procedury należy przewidzieć kilka form współpracy, np.
reprezentację w ograniczonym zakresie, wspólne placówki, wspólne ośrodki składania wniosków
wizowych, korzystanie z pomocy konsulów honorowych oraz współpracę z usługodawcami
zewnętrznymi, i uwzględnić przy tym przede wszystkim wymogi w zakresie ochrony danych określone
w dyrektywie 95/46/WE. Państwa członkowskie powinny określić, zgodnie z warunkami określonymi w
niniejszym rozporządzeniu, strukturę organizacyjną, jaką będą stosować w poszczególnych krajach
trzecich.
(14) Konieczne jest stworzenie przepisów na wypadek sytuacji, w których państwo członkowskie
postanowi współpracować z usługodawcą zewnętrznym w zakresie przyjmowania wniosków
wizowych. Decyzja taka może zapaść, jeżeli w świetle szczególnych uwarunkowań lub sytuacji
lokalnej okaże się, że współpraca z innymi państwami członkowskimi, polegająca na reprezentacji,
reprezentacji w ograniczonym zakresie, na prowadzeniu wspólnej placówki lub wspólnego ośrodka
przyjmowania wniosków, nie jest odpowiednia dla danego państwa członkowskiego. Rozwiązania
takie należy tworzyć z poszanowaniem ogólnych zasad wydawania wiz oraz wymogów ochrony
danych określonych w dyrektywie 95/46/WE. Ponadto w tworzeniu i wprowadzaniu w życie takich
rozwiązań należy uwzględnić konieczność zapobiegania zjawisku polegającemu na wykorzystywaniu
mniej rygorystycznych procedur wizowych.
(15) Jeżeli państwo członkowskie postanowiło współpracować z usługodawcą zewnętrznym, powinno
ono nadal zapewniać wszystkim osobom ubiegającym się o wizę możliwość składania wniosków
bezpośrednio w swoich misjach dyplomatycznych lub urzędach konsularnych.
(16) Państwo członkowskie powinno współpracować z usługodawcą zewnętrznym na podstawie
instrumentu prawnego, który powinien zawierać postanowienia dotyczące jego dokładnych
obowiązków, bezpośredniego i pełnego dostępu do jego lokali, udzielania informacji osobom
ubiegającym się o wizę, poufności oraz okoliczności, warunków i trybu zawieszania lub rozwiązania
współpracy.
(17) Poprzez umożliwienie państwom członkowskim współpracy z usługodawcami zewnętrznymi w
zakresie przyjmowania wniosków wizowych, a równocześnie ustanowienie zasady jednorazowej
wizyty przy składaniu wniosku wizowego niniejsze rozporządzenie ustanawia odstępstwo od ogólnej
zasady wymagającej osobistego stawiennictwa w misji dyplomatycznej lub urzędzie konsularnym.
Odstępstwo to nie wpływa jednak na możliwość wezwania osoby ubiegającej się o wizę na osobistą
rozmowę.
(18) Lokalna schengeńska współpraca konsularna ma zasadnicze znaczenie dla jednolitego
stosowania wspólnej polityki wizowej i właściwej oceny ryzyka migracji lub zagrożenia
bezpieczeństwa. Z uwagi na różnicę warunków lokalnych poszczególne misje dyplomatyczne i urzędy
konsularne państw członkowskich powinny oceniać praktyczne zastosowanie poszczególnych
przepisów, aby zapewnić ich jednolite stosowanie i w ten sposób zapobiegać zjawisku polegającemu
na wykorzystywaniu mniej rygorystycznych procedur wizowych i różnego traktowania osób
ubiegających się o wizę.
(19) Dane statystyczne stanowią cenną pomoc w kontroli ruchów migracyjnych i mogą stanowić
skuteczne narzędzie zarządzania. W związku z tym należy systematycznie gromadzić takie dane we
wspólnym formacie.
(20) Środki konieczne do wdrożenia niniejszego rozporządzenia powinny zostać przyjęte zgodnie z
decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą procedury wykonywania
uprawnień wykonawczych powierzonych Komisji
7
.
(21) Komisja powinna być w szczególności uprawniona do zmiany załączników do niniejszego
rozporządzenia. Ponieważ środki te mają zakres ogólny i mają na celu zmianę elementów innych niż
istotne niniejszego rozporządzenia, między innymi poprzez uzupełnienie go o nowe elementy inne niż
istotne, środki te muszą zostać przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą
przewidzianą w art. 5a decyzji 1999/468/WE.
(22) W celu zapewnienia jednolitego stosowania niniejszego rozporządzenia w praktyce, powinno się
sporządzić wytyczne dotyczące postępowania i procedur obowiązujące państwa członkowskie w
procesie rozpatrywania wniosków wizowych.
(23) Dla wyeksponowania wspólnej polityki wizowej i promowania jej jednolitego wizerunku powinna
zostać utworzona wspólna strona internetowa poświęcona sprawom wizowym w strefie Schengen. Na
stronie tej podawane będą do ogólnej wiadomości wszystkie istotne informacje związane z
ubieganiem się wizę.
(24) Należy przyjąć stosowne środki pozwalające monitorować i oceniać niniejsze rozporządzenie.
(25) Rozporządzenie w sprawie VIS oraz rozporządzenie (WE) nr 562/2006 Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. ustanawiające wspólnotowy kodeks zasad regulujących
przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen)
8
powinny zostać zmienione w celu
uwzględnienia przepisów niniejszego rozporządzenia.
(26) Umowy dwustronne zawarte pomiędzy Wspólnotą a państwami trzecimi, służące ułatwieniu
rozpatrywania wniosków wizowych, mogą dopuszczać odstępstwa od przepisów niniejszego
rozporządzenia.
(27) W przypadku organizowania przez państwo członkowskie igrzysk olimpijskich i paraolimpijskich
powinien obowiązywać szczególny system ułatwiający wydawanie wiz członkom rodziny olimpijskiej.
(28) Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, mianowicie ustalenie procedur i warunków wydawania
wiz na tranzyt przez terytorium państw członkowskich lub na pobyt na tym terytorium
nieprzekraczający trzech miesięcy w dowolnym okresie sześciomiesięcznym, nie może zostać w
wystarczający sposób zrealizowany przez państwa członkowskie i możliwe jest jego lepsze
osiągnięcie na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może podjąć działania zgodnie z zasadą
pomocniczości, zawartą w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym
artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.
(29) Niniejsze rozporządzenie uwzględnia podstawowe prawa i jest zgodne z zasadami uznanymi w
szczególności w Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności przyjętej przez Radę
Europy oraz w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej.
(30) Warunki wjazdu na terytorium państw członkowskich i wydawania wiz nie mają wpływu na
obowiązujące przepisy dotyczące uznawania ważności dokumentów podróży.
(31) Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu dotyczącego stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii
Europejskiej i Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Dania nie uczestniczy w
przyjmowaniu niniejszego rozporządzenia, nie jest nim związana ani go nie stosuje. Ponieważ
niniejsze rozporządzenie jest oparte na dorobku Schengen zgodnie z postanowieniami tytułu IV części
trzeciej Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, zgodnie z art. 5 tego protokołu w terminie
sześciu miesięcy po przyjęciu przez Radę niniejszego rozporządzenia Dania podejmuje decyzję, czy
dokona jego transpozycji do swojego prawa krajowego.
(32) W odniesieniu do Islandii i Norwegii niniejsze rozporządzenie stanowi rozszerzenie dorobku
Schengen w rozumieniu Układu zawartego między Radą Unii Europejskiej a Republiką Islandii oraz
Królestwem Norwegii dotyczącego włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie,
stosowanie i rozwój dorobku Schengen
9
, wchodzących w zakres określony w art. 1 pkt B decyzji
Rady 1999/437/WE
1
0
w sprawie niektórych warunków stosowania tego układu.
(33) Powinno zostać zawarte porozumienie pozwalające na udział przedstawicieli Islandii i Norwegii w
pracach komitetów wspierających Komisję w wykonywaniu jej uprawnień wykonawczych na mocy
niniejszego rozporządzenia. Porozumienie takie było przedmiotem rozważań w wymianie listów
między Radą Unii Europejskiej a Islandią i Norwegią dotyczącej komitetów wspierających Komisję
Europejską w sprawowaniu jej kompetencji wykonawczych
1
1
, załączonych do wyżej wspomnianego
układu. Komisja przedstawiła Radzie projekt zalecenia dotyczącego negocjacji w sprawie takiego
porozumienia.
(34) W odniesieniu do Szwajcarii niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku
Schengen w rozumieniu Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską a Konfederacją
Szwajcarską w sprawie włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i
rozwój dorobku Schengen
1
2
, wchodzących w zakres określony w art. 1 lit. B decyzji 1999/437/WE w
związku z art. 3 decyzji Rady 2008/146/WE
1
3
w sprawie zawarcia tej umowy.
(35) W odniesieniu do Liechtensteinu niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku
Schengen w rozumieniu protokołu podpisanego między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską,
Konfederacją Szwajcarską a Księstwem Liechtensteinu w sprawie przystąpienia Księstwa
Liechtensteinu do umowy zawartej między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją
Szwajcarską dotyczącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i
rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, należące do dziedziny, o której mowa w art. 1 pkt B decyzji
1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2008/261/WE
1
4
w sprawie podpisania tego protokołu.
(36) Niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają
zastosowania do Zjednoczonego Królestwa, zgodnie z decyzją Rady 2000/365/WE z dnia 29 maja
2000 r. dotyczącą wniosku Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej o
zastosowanie wobec niego niektórych przepisów dorobku Schengen
1
5
. Dlatego też Zjednoczone
Królestwo nie uczestniczy w jego przyjęciu, nie jest nim związane ani go nie stosuje.
(37) Niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają
zastosowania do Irlandii, zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE z dnia 28 lutego 2002 r. dotyczącą
wniosku Irlandii o zastosowanie wobec niej niektórych przepisów dorobku Schengen
1
6
. Dlatego też
Irlandia nie uczestniczy w przyjęciu niniejszego rozporządzenia, nie jest nim związana ani go nie
stosuje.
(38) Z wyjątkiem art. 3 niniejsze rozporządzenie stanowi akt oparty na dorobku Schengen lub w inny
sposób z nim związany w rozumieniu art. 3 ust. 2 Aktu przystąpienia z 2003 r. i w rozumieniu art. 4
ust. 2 Aktu przystąpienia z 2005 r.,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
Tytuł I. PRZEPISY OGÓLNE
Art. 1.
Cel i zakres stosowania
1. Niniejsze rozporządzenie określa tryb i warunki wydawania wiz na tranzyt przez terytorium państw
członkowskich lub planowany pobyt na terytorium państw członkowskich nieprzekraczający trzech
miesięcy w dowolnym sześciomiesięcznym okresie.
2. Przepisy niniejszego rozporządzenia mają zastosowanie do wszystkich obywateli państw trzecich,
którzy, zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 539/2001 z dnia 15 marca 2001 r. wymieniającym
państwa trzecie, których obywatele muszą posiadać wizy podczas przekraczania granic
zewnętrznych, oraz te, których obywatele są zwolnieni z tego wymogu
1
7
, muszą posiadać wizę
podczas przekraczania zewnętrznych granic państw członkowskich, bez uszczerbku dla:
a) prawa do swobodnego przemieszczania się, z którego korzystają obywatele państw trzecich
będący członkami rodzin obywateli Unii;
b) równorzędnych praw obywateli państw trzecich i członków ich rodzin, którzy w ramach porozumień
pomiędzy Wspólnotą i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a tymi państwami trzecimi, z
drugiej, korzystają z prawa do swobodnego przemieszczania się tożsamego z prawem
przysługującym obywatelom Unii i członkom ich rodzin.
3. Niniejsze rozporządzenie wymienia także państwa trzecie, których obywatele muszą posiadać wizę
lotniskową w drodze wyjątku od zasady swobodnego tranzytu określonej w załączniku 9 do konwencji
z Chicago o międzynarodowym lotnictwie cywilnym, oraz określa tryb i warunki wydawania wiz
uprawniających do tranzytu przez międzynarodową strefę tranzytową portów lotniczych państw
członkowskich.
Art. 2.
Definicje
Na użytek niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:
1) "obywatel państwa trzeciego" oznacza każdą osobę niebędącą obywatelem Unii w rozumieniu art.
17 ust. 1 Traktatu;
2) "wiza" oznacza zezwolenie wydawane przez państwo członkowskie na:
a) tranzyt przez terytorium państw członkowskich lub planowany pobyt na terytorium państw
członkowskich nieprzekraczający trzech miesięcy w dowolnym sześciomiesięcznym okresie, licząc od
dnia pierwszego wjazdu na terytorium państw członkowskich;
b) tranzyt przez międzynarodową strefę tranzytową portów lotniczych państw członkowskich;
3) "wiza jednolita" oznacza wizę ważną na całym terytorium państw członkowskich;
4) "wiza o ograniczonej ważności terytorialnej" oznacza wizę ważną na terytorium jednego lub kilku,
lecz nie wszystkich, państw członkowskich;
5) "tranzytowa wiza lotniskowa" oznacza wizę uprawniającą do tranzytu przez międzynarodową strefę
tranzytową jednego lub kilku portów lotniczych państw członkowskich;
6) "naklejka wizowa" oznacza jednolity formularz wizowy zgodnie z definicją w rozporządzeniu Rady
(WE) nr 1683/95 z dnia 29 maja 1995 r. ustanawiającym jednolity formularz wizowy
1
8
;
7) "uznawany dokument podróży" oznacza dokument podróży uznawany przez co najmniej jedno
państwo członkowskie za właściwy do umieszczenia wiz;
8) "oddzielny arkusz, na którym umieszcza się wizę" oznacza jednolity wzór formularza, na którym
umieszcza się wizę, wydawanego przez państwa członkowskie osobom posiadającym dokumenty
podróży nieuznawane przez państwo członkowskie sporządzające formularz zgodnie z definicją
zawartą w rozporządzeniu Rady (WE) nr 333/2002 z dnia 18 lutego 2002 r. w sprawie jednolitego
wzoru formularza, na którym umieszcza się wizę, wydawanego przez państwo członkowskie osobom
posiadającym dokumenty podróży, które nie są uznane przez państwo członkowskie sporządzające
formularz
1
9
;
9) "konsulat" oznacza misje dyplomatyczne państwa członkowskiego lub jego urzędy konsularne pod
kierownictwem zawodowego urzędnika konsularnego, zdefiniowanego w Konwencji wiedeńskiej z dnia
24 kwietnia 1963 r. o stosunkach konsularnych, upoważnione do wydawania wiz;
10) "wniosek" oznacza wniosek o wizę;
11) "pośredniczące podmioty komercyjne" oznacza prywatną agencję administracyjną, firmę
transportową lub biuro podróży (organizatora wycieczek lub jego przedstawiciela).
Tytuł II. TRANZYTOWA WIZA LOTNISKOWA
Art. 3.
Obywatele państw trzecich objęci obowiązkiem posiadania wizy lotniskowej
1. Obywatele państw trzecich wymienionych w załączniku IV muszą posiadać wizę lotniskową
podczas tranzytu przez międzynarodową strefę tranzytową portów lotniczych znajdujących się na
terytorium państw członkowskich.
2. Poszczególne państwa członkowskie mogą w przypadku nagłego masowego napływu nielegalnych
imigrantów wymagać od obywateli państw trzecich innych niż te, o których mowa w ust. 1, posiadania
wiz lotniskowych podczas tranzytu przez międzynarodową strefę tranzytową portów lotniczych
znajdujących się na ich terytorium. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o takich decyzjach
przed ich wejściem w życie oraz o cofnięciu takiego wymogu posiadania tranzytowej wizy lotniskowej.
3. Powiadomienia weryfikuje corocznie komitet, o którym mowa w art. 52 ust. 1, w celu przeniesienia
danego państwa trzeciego do wykazu przedstawionego w załączniku IV.
4. Jeżeli dane państwo trzecie nie zostało przeniesione do wykazu zawartego w załączniku IV,
zainteresowane państwo członkowskie może utrzymać wymóg posiadania tranzytowej wizy
lotniskowej, o ile spełnione są warunki, o których mowa w ust. 2, lub cofnąć ten wymóg.
5. Osoby należące do następujących kategorii są zwolnione z wymogu posiadania wizy lotniskowej, o
której mowa w ust. 1 i 2:
a) posiadacze ważnej wizy jednolitej, krajowej wizy pobytowej długoterminowej lub dokumentu
pobytowego wydanych przez państwo członkowskie;
b) obywatele państw trzecich posiadający ważne dokumenty pobytowe wymienione w załączniku V,
które zostały wydane przez Andorę, Kanadę, Japonię, San Marino lub Stany Zjednoczone Ameryki i
gwarantują nieograniczone prawo readmisji ich posiadacza;
c) obywatele państw trzecich, jeżeli posiadają ważną wizę obowiązującą w państwie członkowskim lub
w państwie będącym stroną umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym z dnia 2 maja 1992 r., w
Kanadzie, Japonii lub Stanach Zjednoczonych Ameryki, lub gdy powracają z tych państw po
wykorzystaniu takiej wizy;
d) członkowie rodziny obywatela Unii Europejskiej, o których mowa w art. 1 ust. 2 lit. a);
e) posiadacze paszportów dyplomatycznych;
f) członkowie załóg lotniczych, którzy są obywatelami państwa będącego Umawiającą się Stroną
konwencji z Chicago o międzynarodowym lotnictwie cywilnym.
Tytuł III. TRYB I WARUNKI WYDAWANIA WIZ
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl charloteee.keep.pl
brzmienie pierwotne (od 2009-10-05)
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 810/2009 z dnia
13 lipca 2009 r. ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Wizowy (Kodeks Wizowy)
z dnia 2009-07-13 (Dz.Urz.UE.L 2009 Nr 243, str. 1)
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 62 ust. 2 lit. a) i
art. 62 ust. 2 lit. b) ppkt (ii),
uwzględniając wniosek Komisji,
stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu
1
,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Zgodnie z art. 61 Traktatu ustanowieniu obszaru, na którym odbywa się swobodny przepływ osób,
winny towarzyszyć środki dotyczące kontroli granic zewnętrznych, azylu i imigracji.
(2) Na mocy art. 62 ust. 2 Traktatu środki dotyczące przekraczania zewnętrznych granic państw
członkowskich określają reguły dotyczące wiz na pobyt nie dłuższy niż trzy miesiące, w tym procedury
i warunki wydawania wiz przez państwa członkowskie.
(3) Jeżeli chodzi o politykę wizową, ustanowienie wspólnego zbioru aktów prawnych, szczególnie
poprzez konsolidację i rozwój dorobku prawnego (stosownych przepisów Konwencji wykonawczej do
układu z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r.
2
i wspólnych instrukcji konsularnych
3
jest jednym z
zasadniczych elementów "dalszego rozwoju wspólnej polityki wizowej jako części złożonego systemu
zmierzającego do ułatwienia legalnych podróży oraz przeciwdziałania nielegalnej imigracji przez
dalszą harmonizację ustawodawstwa krajowego i praktyk rozpatrywania wniosków w lokalnych
urzędach konsularnych", jak określono w programie haskim: wzmacnianie wolności, bezpieczeństwa i
sprawiedliwości w Unii Europejskiej
4
.
(4) Państwa członkowskie powinny być obecne lub reprezentowane w zakresie wiz we wszystkich
państwach trzecich, których obywatele podlegają obowiązkowi wizowemu. Państwa członkowskie
nieposiadające konsulatu w danym państwie trzecim lub w określonej części danego państwa
trzeciego powinny starać się zawrzeć porozumienia o wzajemnej reprezentacji, tak by dostęp osób
ubiegających się o wizę do konsulatu nie wymagał nieproporcjonalnych nakładów.
(5) Konieczne jest ustanowienie przepisów dotyczących tranzytu przez międzynarodową strefę portów
lotniczych w celu zwalczania nielegalnej imigracji. Obywatele państw trzecich wymienionych we
wspólnym wykazie powinni zatem podlegać obowiązkowi posiadania tranzytowych wiz lotniskowych.
Jednak w nagłych przypadkach masowego napływu nielegalnych imigrantów państwa członkowskie
powinny móc nałożyć taki wymóg także na obywateli państw trzecich niewymienionych we wspólnym
wykazie. Indywidualne decyzje państw członkowskich należy co roku weryfikować.
(6) Przyjmowanie wniosków od osób ubiegających się o wizę powinno odbywać się z poszanowaniem
godności ludzkiej. Wnioski wizowe powinny być rozpatrywane w sposób profesjonalny i taktowny, przy
nakładzie sił współmiernym do zamierzonych celów.
(7) Państwa członkowskie powinny zapewnić, by świadczone usługi publiczne miały wysoką jakość i
odpowiadały dobrym wzorcom administracyjnym. W celu możliwie największego usprawnienia
procedury ubiegania się o wizę powinny one przeznaczyć na ten cel odpowiednią liczbę wyszkolonych
pracowników i wystarczające środki finansowe. Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby zasada
jednorazowej wizyty miała zastosowanie do wszystkich osób ubiegających się o wizę.
(8) W celu zmniejszenia obciążenia administracyjnego konsulatów państw członkowskich i ułatwienia
podróżowania osobom często lub regularnie się przemieszczającym należy - o ile spełnione zostaną
pewne warunki - wydawać wizy wielokrotnego wjazdu. Osoby ubiegające się o wizę, które konsulat
postrzega jako uczciwe i wiarygodne, powinny w miarę możliwości móc korzystać z procedury
uproszczonej.
(9) Z uwagi na rejestrację identyfikatorów biometrycznych w systemie informacji wizowej (VIS),
ustanowionym w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 767/2008 z dnia 9 lipca
2008 r. w sprawie Wizowego Systemu Informacyjnego (VIS) oraz wymiany danych pomiędzy
państwami członkowskimi na temat wiz krótkoterminowych (rozporządzenie w sprawie VIS)
5
, jednym
z podstawowych warunków ubiegania się o wizę powinno być osobiste stawiennictwo osoby
ubiegającej się o wizę - przynajmniej gdy składa ona pierwszy wniosek.
(10) W celu ułatwienia procedury ubiegania się o wizę przy składaniu kolejnych wniosków powinna
istnieć możliwość kopiowania odcisków placów z pierwszego wpisu do VIS przez okres 59 miesięcy.
Po tym terminie należy ponownie pobrać odciski palców.
(11) Wszelkie dokumenty, dane lub identyfikatory biometryczne otrzymane przez państwo
członkowskie podczas przetwarzania wniosku wizowego są uznawane za dokumenty konsularne
zgodnie z Konwencją wiedeńską z dnia 24 kwietnia 1963 r. o stosunkach konsularnych i muszą być
traktowane w odpowiedni sposób.
(12) Dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie
ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych
danych
6
ma zastosowanie do państw członkowskich w odniesieniu do przetwarzania danych
osobowych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
(13) W celu ułatwienia przedmiotowej procedury należy przewidzieć kilka form współpracy, np.
reprezentację w ograniczonym zakresie, wspólne placówki, wspólne ośrodki składania wniosków
wizowych, korzystanie z pomocy konsulów honorowych oraz współpracę z usługodawcami
zewnętrznymi, i uwzględnić przy tym przede wszystkim wymogi w zakresie ochrony danych określone
w dyrektywie 95/46/WE. Państwa członkowskie powinny określić, zgodnie z warunkami określonymi w
niniejszym rozporządzeniu, strukturę organizacyjną, jaką będą stosować w poszczególnych krajach
trzecich.
(14) Konieczne jest stworzenie przepisów na wypadek sytuacji, w których państwo członkowskie
postanowi współpracować z usługodawcą zewnętrznym w zakresie przyjmowania wniosków
wizowych. Decyzja taka może zapaść, jeżeli w świetle szczególnych uwarunkowań lub sytuacji
lokalnej okaże się, że współpraca z innymi państwami członkowskimi, polegająca na reprezentacji,
reprezentacji w ograniczonym zakresie, na prowadzeniu wspólnej placówki lub wspólnego ośrodka
przyjmowania wniosków, nie jest odpowiednia dla danego państwa członkowskiego. Rozwiązania
takie należy tworzyć z poszanowaniem ogólnych zasad wydawania wiz oraz wymogów ochrony
danych określonych w dyrektywie 95/46/WE. Ponadto w tworzeniu i wprowadzaniu w życie takich
rozwiązań należy uwzględnić konieczność zapobiegania zjawisku polegającemu na wykorzystywaniu
mniej rygorystycznych procedur wizowych.
(15) Jeżeli państwo członkowskie postanowiło współpracować z usługodawcą zewnętrznym, powinno
ono nadal zapewniać wszystkim osobom ubiegającym się o wizę możliwość składania wniosków
bezpośrednio w swoich misjach dyplomatycznych lub urzędach konsularnych.
(16) Państwo członkowskie powinno współpracować z usługodawcą zewnętrznym na podstawie
instrumentu prawnego, który powinien zawierać postanowienia dotyczące jego dokładnych
obowiązków, bezpośredniego i pełnego dostępu do jego lokali, udzielania informacji osobom
ubiegającym się o wizę, poufności oraz okoliczności, warunków i trybu zawieszania lub rozwiązania
współpracy.
(17) Poprzez umożliwienie państwom członkowskim współpracy z usługodawcami zewnętrznymi w
zakresie przyjmowania wniosków wizowych, a równocześnie ustanowienie zasady jednorazowej
wizyty przy składaniu wniosku wizowego niniejsze rozporządzenie ustanawia odstępstwo od ogólnej
zasady wymagającej osobistego stawiennictwa w misji dyplomatycznej lub urzędzie konsularnym.
Odstępstwo to nie wpływa jednak na możliwość wezwania osoby ubiegającej się o wizę na osobistą
rozmowę.
(18) Lokalna schengeńska współpraca konsularna ma zasadnicze znaczenie dla jednolitego
stosowania wspólnej polityki wizowej i właściwej oceny ryzyka migracji lub zagrożenia
bezpieczeństwa. Z uwagi na różnicę warunków lokalnych poszczególne misje dyplomatyczne i urzędy
konsularne państw członkowskich powinny oceniać praktyczne zastosowanie poszczególnych
przepisów, aby zapewnić ich jednolite stosowanie i w ten sposób zapobiegać zjawisku polegającemu
na wykorzystywaniu mniej rygorystycznych procedur wizowych i różnego traktowania osób
ubiegających się o wizę.
(19) Dane statystyczne stanowią cenną pomoc w kontroli ruchów migracyjnych i mogą stanowić
skuteczne narzędzie zarządzania. W związku z tym należy systematycznie gromadzić takie dane we
wspólnym formacie.
(20) Środki konieczne do wdrożenia niniejszego rozporządzenia powinny zostać przyjęte zgodnie z
decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą procedury wykonywania
uprawnień wykonawczych powierzonych Komisji
7
.
(21) Komisja powinna być w szczególności uprawniona do zmiany załączników do niniejszego
rozporządzenia. Ponieważ środki te mają zakres ogólny i mają na celu zmianę elementów innych niż
istotne niniejszego rozporządzenia, między innymi poprzez uzupełnienie go o nowe elementy inne niż
istotne, środki te muszą zostać przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą
przewidzianą w art. 5a decyzji 1999/468/WE.
(22) W celu zapewnienia jednolitego stosowania niniejszego rozporządzenia w praktyce, powinno się
sporządzić wytyczne dotyczące postępowania i procedur obowiązujące państwa członkowskie w
procesie rozpatrywania wniosków wizowych.
(23) Dla wyeksponowania wspólnej polityki wizowej i promowania jej jednolitego wizerunku powinna
zostać utworzona wspólna strona internetowa poświęcona sprawom wizowym w strefie Schengen. Na
stronie tej podawane będą do ogólnej wiadomości wszystkie istotne informacje związane z
ubieganiem się wizę.
(24) Należy przyjąć stosowne środki pozwalające monitorować i oceniać niniejsze rozporządzenie.
(25) Rozporządzenie w sprawie VIS oraz rozporządzenie (WE) nr 562/2006 Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. ustanawiające wspólnotowy kodeks zasad regulujących
przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen)
8
powinny zostać zmienione w celu
uwzględnienia przepisów niniejszego rozporządzenia.
(26) Umowy dwustronne zawarte pomiędzy Wspólnotą a państwami trzecimi, służące ułatwieniu
rozpatrywania wniosków wizowych, mogą dopuszczać odstępstwa od przepisów niniejszego
rozporządzenia.
(27) W przypadku organizowania przez państwo członkowskie igrzysk olimpijskich i paraolimpijskich
powinien obowiązywać szczególny system ułatwiający wydawanie wiz członkom rodziny olimpijskiej.
(28) Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, mianowicie ustalenie procedur i warunków wydawania
wiz na tranzyt przez terytorium państw członkowskich lub na pobyt na tym terytorium
nieprzekraczający trzech miesięcy w dowolnym okresie sześciomiesięcznym, nie może zostać w
wystarczający sposób zrealizowany przez państwa członkowskie i możliwe jest jego lepsze
osiągnięcie na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może podjąć działania zgodnie z zasadą
pomocniczości, zawartą w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym
artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.
(29) Niniejsze rozporządzenie uwzględnia podstawowe prawa i jest zgodne z zasadami uznanymi w
szczególności w Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności przyjętej przez Radę
Europy oraz w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej.
(30) Warunki wjazdu na terytorium państw członkowskich i wydawania wiz nie mają wpływu na
obowiązujące przepisy dotyczące uznawania ważności dokumentów podróży.
(31) Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu dotyczącego stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii
Europejskiej i Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Dania nie uczestniczy w
przyjmowaniu niniejszego rozporządzenia, nie jest nim związana ani go nie stosuje. Ponieważ
niniejsze rozporządzenie jest oparte na dorobku Schengen zgodnie z postanowieniami tytułu IV części
trzeciej Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, zgodnie z art. 5 tego protokołu w terminie
sześciu miesięcy po przyjęciu przez Radę niniejszego rozporządzenia Dania podejmuje decyzję, czy
dokona jego transpozycji do swojego prawa krajowego.
(32) W odniesieniu do Islandii i Norwegii niniejsze rozporządzenie stanowi rozszerzenie dorobku
Schengen w rozumieniu Układu zawartego między Radą Unii Europejskiej a Republiką Islandii oraz
Królestwem Norwegii dotyczącego włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie,
stosowanie i rozwój dorobku Schengen
9
, wchodzących w zakres określony w art. 1 pkt B decyzji
Rady 1999/437/WE
1
0
w sprawie niektórych warunków stosowania tego układu.
(33) Powinno zostać zawarte porozumienie pozwalające na udział przedstawicieli Islandii i Norwegii w
pracach komitetów wspierających Komisję w wykonywaniu jej uprawnień wykonawczych na mocy
niniejszego rozporządzenia. Porozumienie takie było przedmiotem rozważań w wymianie listów
między Radą Unii Europejskiej a Islandią i Norwegią dotyczącej komitetów wspierających Komisję
Europejską w sprawowaniu jej kompetencji wykonawczych
1
1
, załączonych do wyżej wspomnianego
układu. Komisja przedstawiła Radzie projekt zalecenia dotyczącego negocjacji w sprawie takiego
porozumienia.
(34) W odniesieniu do Szwajcarii niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku
Schengen w rozumieniu Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską a Konfederacją
Szwajcarską w sprawie włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i
rozwój dorobku Schengen
1
2
, wchodzących w zakres określony w art. 1 lit. B decyzji 1999/437/WE w
związku z art. 3 decyzji Rady 2008/146/WE
1
3
w sprawie zawarcia tej umowy.
(35) W odniesieniu do Liechtensteinu niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku
Schengen w rozumieniu protokołu podpisanego między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską,
Konfederacją Szwajcarską a Księstwem Liechtensteinu w sprawie przystąpienia Księstwa
Liechtensteinu do umowy zawartej między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją
Szwajcarską dotyczącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i
rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, należące do dziedziny, o której mowa w art. 1 pkt B decyzji
1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2008/261/WE
1
4
w sprawie podpisania tego protokołu.
(36) Niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają
zastosowania do Zjednoczonego Królestwa, zgodnie z decyzją Rady 2000/365/WE z dnia 29 maja
2000 r. dotyczącą wniosku Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej o
zastosowanie wobec niego niektórych przepisów dorobku Schengen
1
5
. Dlatego też Zjednoczone
Królestwo nie uczestniczy w jego przyjęciu, nie jest nim związane ani go nie stosuje.
(37) Niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają
zastosowania do Irlandii, zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE z dnia 28 lutego 2002 r. dotyczącą
wniosku Irlandii o zastosowanie wobec niej niektórych przepisów dorobku Schengen
1
6
. Dlatego też
Irlandia nie uczestniczy w przyjęciu niniejszego rozporządzenia, nie jest nim związana ani go nie
stosuje.
(38) Z wyjątkiem art. 3 niniejsze rozporządzenie stanowi akt oparty na dorobku Schengen lub w inny
sposób z nim związany w rozumieniu art. 3 ust. 2 Aktu przystąpienia z 2003 r. i w rozumieniu art. 4
ust. 2 Aktu przystąpienia z 2005 r.,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
Tytuł I. PRZEPISY OGÓLNE
Art. 1.
Cel i zakres stosowania
1. Niniejsze rozporządzenie określa tryb i warunki wydawania wiz na tranzyt przez terytorium państw
członkowskich lub planowany pobyt na terytorium państw członkowskich nieprzekraczający trzech
miesięcy w dowolnym sześciomiesięcznym okresie.
2. Przepisy niniejszego rozporządzenia mają zastosowanie do wszystkich obywateli państw trzecich,
którzy, zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 539/2001 z dnia 15 marca 2001 r. wymieniającym
państwa trzecie, których obywatele muszą posiadać wizy podczas przekraczania granic
zewnętrznych, oraz te, których obywatele są zwolnieni z tego wymogu
1
7
, muszą posiadać wizę
podczas przekraczania zewnętrznych granic państw członkowskich, bez uszczerbku dla:
a) prawa do swobodnego przemieszczania się, z którego korzystają obywatele państw trzecich
będący członkami rodzin obywateli Unii;
b) równorzędnych praw obywateli państw trzecich i członków ich rodzin, którzy w ramach porozumień
pomiędzy Wspólnotą i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a tymi państwami trzecimi, z
drugiej, korzystają z prawa do swobodnego przemieszczania się tożsamego z prawem
przysługującym obywatelom Unii i członkom ich rodzin.
3. Niniejsze rozporządzenie wymienia także państwa trzecie, których obywatele muszą posiadać wizę
lotniskową w drodze wyjątku od zasady swobodnego tranzytu określonej w załączniku 9 do konwencji
z Chicago o międzynarodowym lotnictwie cywilnym, oraz określa tryb i warunki wydawania wiz
uprawniających do tranzytu przez międzynarodową strefę tranzytową portów lotniczych państw
członkowskich.
Art. 2.
Definicje
Na użytek niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:
1) "obywatel państwa trzeciego" oznacza każdą osobę niebędącą obywatelem Unii w rozumieniu art.
17 ust. 1 Traktatu;
2) "wiza" oznacza zezwolenie wydawane przez państwo członkowskie na:
a) tranzyt przez terytorium państw członkowskich lub planowany pobyt na terytorium państw
członkowskich nieprzekraczający trzech miesięcy w dowolnym sześciomiesięcznym okresie, licząc od
dnia pierwszego wjazdu na terytorium państw członkowskich;
b) tranzyt przez międzynarodową strefę tranzytową portów lotniczych państw członkowskich;
3) "wiza jednolita" oznacza wizę ważną na całym terytorium państw członkowskich;
4) "wiza o ograniczonej ważności terytorialnej" oznacza wizę ważną na terytorium jednego lub kilku,
lecz nie wszystkich, państw członkowskich;
5) "tranzytowa wiza lotniskowa" oznacza wizę uprawniającą do tranzytu przez międzynarodową strefę
tranzytową jednego lub kilku portów lotniczych państw członkowskich;
6) "naklejka wizowa" oznacza jednolity formularz wizowy zgodnie z definicją w rozporządzeniu Rady
(WE) nr 1683/95 z dnia 29 maja 1995 r. ustanawiającym jednolity formularz wizowy
1
8
;
7) "uznawany dokument podróży" oznacza dokument podróży uznawany przez co najmniej jedno
państwo członkowskie za właściwy do umieszczenia wiz;
8) "oddzielny arkusz, na którym umieszcza się wizę" oznacza jednolity wzór formularza, na którym
umieszcza się wizę, wydawanego przez państwa członkowskie osobom posiadającym dokumenty
podróży nieuznawane przez państwo członkowskie sporządzające formularz zgodnie z definicją
zawartą w rozporządzeniu Rady (WE) nr 333/2002 z dnia 18 lutego 2002 r. w sprawie jednolitego
wzoru formularza, na którym umieszcza się wizę, wydawanego przez państwo członkowskie osobom
posiadającym dokumenty podróży, które nie są uznane przez państwo członkowskie sporządzające
formularz
1
9
;
9) "konsulat" oznacza misje dyplomatyczne państwa członkowskiego lub jego urzędy konsularne pod
kierownictwem zawodowego urzędnika konsularnego, zdefiniowanego w Konwencji wiedeńskiej z dnia
24 kwietnia 1963 r. o stosunkach konsularnych, upoważnione do wydawania wiz;
10) "wniosek" oznacza wniosek o wizę;
11) "pośredniczące podmioty komercyjne" oznacza prywatną agencję administracyjną, firmę
transportową lub biuro podróży (organizatora wycieczek lub jego przedstawiciela).
Tytuł II. TRANZYTOWA WIZA LOTNISKOWA
Art. 3.
Obywatele państw trzecich objęci obowiązkiem posiadania wizy lotniskowej
1. Obywatele państw trzecich wymienionych w załączniku IV muszą posiadać wizę lotniskową
podczas tranzytu przez międzynarodową strefę tranzytową portów lotniczych znajdujących się na
terytorium państw członkowskich.
2. Poszczególne państwa członkowskie mogą w przypadku nagłego masowego napływu nielegalnych
imigrantów wymagać od obywateli państw trzecich innych niż te, o których mowa w ust. 1, posiadania
wiz lotniskowych podczas tranzytu przez międzynarodową strefę tranzytową portów lotniczych
znajdujących się na ich terytorium. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o takich decyzjach
przed ich wejściem w życie oraz o cofnięciu takiego wymogu posiadania tranzytowej wizy lotniskowej.
3. Powiadomienia weryfikuje corocznie komitet, o którym mowa w art. 52 ust. 1, w celu przeniesienia
danego państwa trzeciego do wykazu przedstawionego w załączniku IV.
4. Jeżeli dane państwo trzecie nie zostało przeniesione do wykazu zawartego w załączniku IV,
zainteresowane państwo członkowskie może utrzymać wymóg posiadania tranzytowej wizy
lotniskowej, o ile spełnione są warunki, o których mowa w ust. 2, lub cofnąć ten wymóg.
5. Osoby należące do następujących kategorii są zwolnione z wymogu posiadania wizy lotniskowej, o
której mowa w ust. 1 i 2:
a) posiadacze ważnej wizy jednolitej, krajowej wizy pobytowej długoterminowej lub dokumentu
pobytowego wydanych przez państwo członkowskie;
b) obywatele państw trzecich posiadający ważne dokumenty pobytowe wymienione w załączniku V,
które zostały wydane przez Andorę, Kanadę, Japonię, San Marino lub Stany Zjednoczone Ameryki i
gwarantują nieograniczone prawo readmisji ich posiadacza;
c) obywatele państw trzecich, jeżeli posiadają ważną wizę obowiązującą w państwie członkowskim lub
w państwie będącym stroną umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym z dnia 2 maja 1992 r., w
Kanadzie, Japonii lub Stanach Zjednoczonych Ameryki, lub gdy powracają z tych państw po
wykorzystaniu takiej wizy;
d) członkowie rodziny obywatela Unii Europejskiej, o których mowa w art. 1 ust. 2 lit. a);
e) posiadacze paszportów dyplomatycznych;
f) członkowie załóg lotniczych, którzy są obywatelami państwa będącego Umawiającą się Stroną
konwencji z Chicago o międzynarodowym lotnictwie cywilnym.
Tytuł III. TRYB I WARUNKI WYDAWANIA WIZ
[ Pobierz całość w formacie PDF ]