234 Rozporz dzenie WE nr 562 2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r ustanawiaj ce wsp lnotowy kodeks ...

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
brzmienie od 2009-02-24
Rozporządzenie (WE) nr 562/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r.
ustanawiające wspólnotowy kodeks zasad regulujących przepływ osób przez granice
(kodeks graniczny Schengen)
z dnia 2006-03-15 (Dz.Urz.UE.L 2006 Nr 105, str. 1)
Zmiany aktu:
2009-02-24
Dz.Urz.UE.L
2009
Nr 35
poz. 56
2008-04-10
Dz.Urz.UE.L
2008
Nr 97
poz. 60
2006-10-13
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 62 ust. 1 i art. 62 ust. 2 lit. a),
uwzględniając wniosek Komisji,
stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu
1
,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1)
Przyjęcie, na podstawie art. 62 ust. 1 Traktatu, środków zmierzających do zapewnienia, że osoby
przekraczające granice wewnętrzne nie podlegają kontroli granicznej, stanowi część celu Unii polegającego na
stworzeniu obszaru bez granic wewnętrznych, na którym zapewniony jest swobodny przepływ osób, zgodnie z
postanowieniem art. 14 Traktatu.
(2)
Zgodnie z art. 61 Traktatu stworzeniu obszaru, na którym osoby mogą swobodnie się przemieszczać,
powinny towarzyszyć inne środki. Środkiem takim jest wspólna polityka przekraczania granic zewnętrznych,
zgodnie z art. 62 ust. 2 Traktatu.
(3)
Przyjęcie wspólnych środków w zakresie przekraczania przez osoby granic wewnętrznych oraz kontroli na
granicach zewnętrznych powinno odzwierciedlać dorobek Schengen włączony w ramy Unii Europejskiej, w
szczególności odpowiednie postanowienia Konwencji wykonawczej do Układu z Schengen z dnia 14 czerwca
1985 r. między rządami państw Unii Gospodarczej Beneluksu, Republiki Federalnej Niemiec oraz Republiki
Francuskiej w sprawie stopniowego znoszenia kontroli na wspólnych granicach
2
i Wspólnego podręcznika
3
.
(4)
W odniesieniu do kontroli granicznej na granicach zewnętrznych ustanowienie „wspólnego korpusu”
legislacyjnego, szczególnie w drodze konsolidacji i rozwoju dorobku, stanowi jeden z podstawowych
elementów wspólnej polityki zarządzania granicami zewnętrznymi, zgodnie z definicją zawartą w komunikacie
Komisji z dnia 7 maja 2002 r. „W kierunku zintegrowanego zarządzania granicami zewnętrznymi Państw
Członkowskich Unii Europejskiej”. Cel ten został ujęty w „Planie zarządzania granicami zewnętrznymi Państw
Członkowskich Unii Europejskiej”, przyjętym przez Radę w dniu 13 czerwca 2002 r. i zatwierdzonym na
posiedzeniach Rady Europejskiej w Sewilli w dniach 21 i 22 czerwca 2002 r. oraz w Salonikach w dniach 19 i
20 czerwca 2003 r.
(5)
Definicja wspólnych zasad przepływu osób przez granice nie kwestionuje ani nie wpływa na prawo do
swobodnego przemieszczania się, z którego korzystają obywatele Unii i członkowie ich rodzin, jak również
obywatele państw trzecich i członkowie ich rodzin, którzy na mocy porozumień pomiędzy Wspólnotą i jej
Państwami Członkowskimi, z jednej strony, a tymi państwami trzecimi, z drugiej strony, korzystają z prawa
swobodnego przemieszczania się równoważnego prawu obywateli Unii.
(6)
Kontrola graniczna leży w interesie nie tylko Państwa Członkowskiego, na którego granicach zewnętrznych
jest ona dokonywana, ale w interesie wszystkich Państw Członkowskich, które zniosły kontrolę graniczną na
1
Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 23 czerwca 2005 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym) i decyzja Rady z dnia 21
lutego 2006 r.
2
Dz.U. L 239 z 22.9.2000, str. 19. Konwencja ostatnio zmieniona rozporządzeniem (WE) nr 1160/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz. U. L
191 z 22.7.2005, str. 18).
3
Dz.U. C 313 z 16.12.2002, str. 97. Wspólny podręcznik ostatnio zmieniony rozporządzeniem Rady (WE) nr 2133/2004 (Dz. U. L 369 z
16.12.2004, str. 5).
granicach wewnętrznych. Kontrola graniczna powinna pomagać w zwalczaniu nielegalnej imigracji i handlu
ludźmi oraz zapobieganiu wszelkim zagrożeniom dla bezpieczeństwa wewnętrznego, porządku publicznego,
zdrowia publicznego i stosunków międzynarodowych Państw Członkowskich.
(7)
Odprawa graniczna powinna być dokonywana w sposób zapewniający pełne poszanowanie godności osoby
ludzkiej. Kontrola graniczna powinna być przeprowadzana profesjonalnie i z zachowaniem szacunku oraz
powinna być proporcjonalna do założonych celów.
(8)
Kontrola graniczna obejmuje nie tylko odprawę osób na przejściach granicznych i ochronę granicy pomiędzy
tymi przejściami granicznymi, ale również analizę ryzyka dla bezpieczeństwa wewnętrznego i analizę
zagrożeń, które mogą wpłynąć na bezpieczeństwo granic zewnętrznych. W związku z tym konieczne jest
określenie warunków, kryteriów i szczegółowych zasad regulujących odprawę na przejściach granicznych i
ochronę.
(9)
Powinien zostać wprowadzony przepis pozwalający na uproszczenie odpraw na granicach zewnętrznych w
przypadku wystąpienia wyjątkowych i nieprzewidzianych okoliczności w celu uniknięcia nadmiernego czasu
oczekiwania na przejściach granicznych. Systematyczne stemplowanie dokumentów obywateli państw trzecich
pozostaje obowiązkowe w przypadku uproszczenia odpraw granicznych. Ostemplowanie umożliwia
bezsprzeczne ustalenie daty i miejsca przekroczenia granicy, bez konieczności badania w każdym przypadku,
czy zostały zastosowane wszystkie wymagane środki kontrolne dotyczące dokumentu podróży.
(10)
W celu ograniczenia czasu oczekiwania osób korzystających ze wspólnotowego prawa do swobodnego
przemieszczania się powinno zapewnić się, o ile pozwalają na to warunki, odrębne pasy ruchu na przejściach
granicznych, oznakowane za pomocą jednolitych oznaczeń we wszystkich Państwach Członkowskich. W
międzynarodowych portach lotniczych powinno zapewnić się odrębne pasy ruchu. Państwa Członkowskie
powinny rozważyć utworzenie odrębnych pasów ruchu na morskich i lądowych przejściach granicznych, jeżeli
jest to uznane za właściwe i jeżeli pozwalają na to warunki lokalne.
(11)
Państwa Członkowskie powinny zapewnić, aby procedury kontroli na granicach zewnętrznych nie
stanowiły istotnej przeszkody dla handlu oraz wymiany społecznej i kulturalnej. W tym celu Państwa
Członkowskie powinny rozmieścić odpowiednią liczbę personelu i wielkość zasobów.
(12)
Państwa Członkowskie powinny wyznaczyć służbę lub służby krajowe odpowiedzialne za zadania w
zakresie kontroli granicznej zgodnie z ich prawem krajowym. W przypadku gdy odpowiedzialność ta w danym
Państwie Członkowskim spoczywa na więcej niż jednej służbie, między służbami tymi powinna być
prowadzona ścisła i stała współpraca.
(13)
Zarządzaniem i koordynacją współpracy operacyjnej i pomocy w zakresie kontroli granicznej pomiędzy
Państwami Członkowskimi powinna zajmować się Europejska Agencja Zarządzania Współpracą Operacyjną
na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich Unii Europejskiej ustanowiona rozporządzeniem (WE) nr
2007/2004
4
.
(14)
Niniejsze rozporządzenie pozostaje bez uszczerbku dla kontroli przeprowadzanych w ramach ogólnych
uprawnień policyjnych i kontroli bezpieczeństwa przeprowadzanych w stosunku do osób, takich samych jak
kontrole przeprowadzane w przypadku lotów krajowych, możliwości przeprowadzania przez Państwa
Członkowskie wyjątkowych kontroli bagażu zgodnie z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 3925/91 z dnia 19
grudnia 1991 r. dotyczącym zniesienia kontroli i formalności stosowanych wobec bagażu podręcznego i w
ładowni, osób odbywających lot wewnątrzwspólnotowy oraz bagażu osób przekraczających morze wewnątrz
Wspólnoty
5
, oraz prawa krajowego dotyczącego posiadania dokumentów podróży lub tożsamości lub
wymogu, aby osoby powiadamiały organy o swojej obecności na terytorium danego Państwa Członkowskiego.
(15)
Państwa Członkowskie powinny także mieć możliwość tymczasowego przywrócenia kontroli granicznej na
granicach wewnętrznych w przypadku poważnego zagrożenia dla ich porządku publicznego lub
bezpieczeństwa wewnętrznego. Powinny zostać określone warunki i procedury realizacji takiego przywrócenia,
tak aby zapewnić wyjątkowy charakter każdego takiego środka i poszanowanie zasady proporcjonalności.
Zakres i czas trwania tymczasowego przywrócenia kontroli granicznej na granicach wewnętrznych powinien
zostać ograniczony do absolutnego minimum niezbędnego do zareagowania na tego typu zagrożenie.
(16)
Na obszarze, na którym możliwy jest swobodny przepływ osób, przywracanie kontroli granicznej na
granicach wewnętrznych powinno pozostać wyjątkiem. Nie powinno się przeprowadzać kontroli granicznej lub
4
Rozporządzenie Rady (WE) nr 2007/2004 z dnia 26 października 2004 r. ustanawiające Europejską Agencję Zarządzania Współpracą
Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich Unii Europejskiej (Dz. U. L 349 z 25.11.2004, str. 1).
5
Dz.U. L 374 z 31.12.1991, str. 4. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1882/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz. U. L
284 z 31.10.2003, str. 1).
nakładać formalności jedynie z powodu przekraczania takiej granicy.
(17)
Powinna zostać ustanowiona procedura umożliwiająca Komisji dostosowywanie niektórych szczegółowych
zasad praktycznych regulujących kontrolę graniczną. W takich przypadkach środki niezbędne dla
wprowadzenia w życie niniejszego rozporządzenia powinny zostać podjęte zgodnie z decyzją Rady
1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych
przyznanych Komisji
6
.
(18)
Powinna również zostać ustanowiona procedura umożliwiająca Państwom Członkowskim zawiadamianie
Komisji o zmianach wprowadzonych do innych szczegółowych zasad praktycznych regulujących kontrolę
graniczną.
(19)
W związku z tym, że cel niniejszego rozporządzenia, a mianowicie ustanowienie zasad stosowanych do
przepływu osób przez granice, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez Państwa
Członkowskie, natomiast możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może
podejmować środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą
proporcjonalności, określoną w tym samym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest
konieczne dla osiągnięcia tego celu.
(20)
Niniejsze rozporządzenie nie narusza praw podstawowych i przestrzega zasad uznanych w szczególności
w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej. Powinno ono być stosowane zgodnie ze zobowiązaniami
Państw Członkowskich w zakresie ochrony międzynarodowej i zasady
non-refoulement.
(21)
Na zasadzie odstępstwa od art. 299 Traktatu niniejsze rozporządzenie stosuje się jedynie do tych
terytoriów Francji i Niderlandów, które znajdują w Europie. Nie wpływa ono na ustalenia szczególne stosowane
do Ceuty i Melilli, zgodnie z Traktatem o przystąpieniu Królestwa Hiszpanii do Konwencji wykonawczej do
Układu z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r.
7
.
(22)
Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i
Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszego
rozporządzenia i nie jest nim związana ani nie podlega jego stosowaniu. W związku z tym, że na mocy
postanowień tytułu IV części trzeciej Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską niniejsze
rozporządzenie oparte jest na dorobku Schengen, Dania, zgodnie z art. 5 wspomnianego Protokołu, powinna
podjąć decyzję, w terminie sześciu miesięcy od daty przyjęcia niniejszego rozporządzenia, czy dokona jego
transpozycji do swojego prawa krajowego.
(23)
W odniesieniu do Islandii i Norwegii niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie postanowień dorobku
Schengen w rozumieniu Umowy zawartej przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo
Norwegii dotyczącej włączenia tych dwóch Państw we wprowadzenie w życie, stosowanie i rozwój dorobku
Schengen
8
, objętych obszarem, o którym mowa w art. 1 pkt A decyzji Rady 1999/437/WE
9
w sprawie
niektórych warunków stosowania tej Umowy.
(24)
Należy dokonać ustaleń w celu umożliwienia przedstawicielom Islandii i Norwegii przyłączenia się do prac
komitetów wspierających Komisję w wykonywaniu jej uprawnień wykonawczych. Tego rodzaju ustalenia były
rozważane w Wymianie listów między Radą Unii Europejskiej i Republiką Islandii oraz Królestwem Norwegii
dotyczącej komitetów wspomagających Komisję Europejską w wykonywaniu jej uprawnień wykonawczych
1
0
,
załączonych do wyżej wymienionej Umowy.
(25)
W odniesieniu do Szwajcarii niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie postanowień dorobku Schengen
w rozumieniu Umowy podpisanej między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską a Konfederacją
Szwajcarską w sprawie włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój
dorobku Schengen, objętych obszarem, o którym mowa w art. 1 pkt A decyzji 1999/437/WE w związku z art. 4
ust. 1 decyzji Rady 2004/849/WE
1
1
oraz 2004/860/WE
1
2
.
6
Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23.
7
Dz.U. L 239 z 22.9.2000, str. 69.
8
Dz.U. L 176 z 10.7.1999, str. 36.
9
Dz.U. L 176 z 10.7.1999, str. 31.
1
0
Dz.U. L 176 z 10.7.1999, str. 53.
1
1
Decyzja Rady 2004/849/WE z dnia 25 października 2004 r. w sprawie podpisania w imieniu Unii Europejskiej oraz tymczasowego stosowania
niektórych przepisów Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia tego państwa we
wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (Dz. U. L 368 z 15.12.2004, str. 26).
1
2
Decyzja Rady 2004/860/WE z dnia 25 października 2004 r. w sprawie podpisania w imieniu Wspólnoty Europejskiej oraz tymczasowego
(26)
Należy dokonać ustaleń w celu umożliwienia przedstawicielom Szwajcarii przyłączenia się do prac
komitetów wspomagających Komisję w wykonywaniu jej uprawnień wykonawczych. Tego rodzaju ustalenia
były rozważane w Wymianie listów między Wspólnotą a Szwajcarią, załączonych do wyżej wymienionej
Umowy.
(27)
Niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie postanowień dorobku Schengen, w którym nie uczestniczy
Wielka Brytania, zgodnie z decyzją Rady 2000/365/WE z dnia 29 maja 2000 r. dotyczącą wniosku
Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej o zastosowanie wobec niego niektórych
przepisów dorobku Schengen
1
3
. W związku z tym Wielka Brytania nie uczestniczy w jego przyjmowaniu, nie
jest ono dla niej wiążące i nie jest zobowiązana do jego stosowania.
(28)
Niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, w którym Irlandia nie
uczestniczy, zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE z dnia 28 lutego 2002 r. dotyczącą wniosku Irlandii o
zastosowanie wobec niej niektórych przepisów dorobku Schengen
1
4
. W związku z tym Irlandia nie uczestniczy
w jego przyjmowaniu, nie jest ono dla niej wiążące i nie jest zobowiązana do jego stosowania.
(29)
W niniejszym rozporządzeniu art. 1 zdanie pierwsze, art. 5 ust. 4 lit. a), tytuł III i przepisy tytułu II oraz
załączniki do niniejszego rozporządzenia odnoszące się do Systemu Informacyjnego Schengen (SIS) stanowią
przepisy oparte na dorobku Schengen lub związane z tym dorobkiem w inny sposób w rozumieniu art. 3 ust. 2
Aktu przystąpienia z 2003 r.,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
Tytuł I. Przepisy ogólne
Art. 1.
Przedmiot i zasady
Niniejsze rozporządzenie przewiduje brak kontroli granicznej osób przekraczających granice wewnętrzne pomiędzy
Państwami Członkowskimi Unii Europejskiej.
Ustanawia ono zasady regulujące kontrolę graniczną osób przekraczających granice zewnętrzne Państw
Członkowskich Unii Europejskiej.
Art. 2.
Definicje
Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:
1)
„granice wewnętrzne” oznaczają:
a)
wspólne granice lądowe Państw Członkowskich, w tym granice na rzekach i jeziorach;
b)
porty lotnicze Państw Członkowskich przeznaczone do lotów wewnętrznych;
c)
porty morskie, rzeczne i porty na jeziorach Państw Członkowskich służące do regularnych połączeń
promowych;
2)
„granice zewnętrzne” oznaczają granice lądowe, w tym granice na rzekach i jeziorach, oraz granice morskie
Państw Członkowskich, a także ich porty lotnicze, porty rzeczne, porty morskie i porty na jeziorach, pod
warunkiem że nie stanowią one granic wewnętrznych;
3)
„lot wewnętrzny” oznacza każdy lot wyłącznie z terytorium Państwa Członkowskiego lub na jego terytorium,
bez lądowania na terytorium państwa trzeciego;
4)
„regularne połączenie promowe” oznacza każde połączenie promowe pomiędzy tymi samymi dwoma lub
więcej portami znajdującymi się na terytorium Państw Członkowskich, bez wchodzenia do portów poza
terytorium Państw Członkowskich i obejmujące transport pasażerów i pojazdów zgodnie z opublikowanym
rozkładem rejsów;
5)
„osoby korzystające ze wspólnotowego prawa do swobodnego przemieszczania się” oznaczają:
a)
obywateli Unii w rozumieniu art. 17 ust. 1 Traktatu oraz obywateli państw trzecich będących
członkami rodziny obywatela Unii korzystającego z prawa do swobodnego przemieszczania się, do
których stosuje się dyrektywę 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004
stosowania niektórych postanowień Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia
Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (Dz. U. L 370 z 17.12.2004, str. 78).
1
3
Dz.U. L 131 z 1.6.2000, str. 43.
1
4
Dz.U. L 64 z 7.3.2002, str. 20.
r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu
na terytorium Państw Członkowskich
1
5
;
b)
obywateli państw trzecich i członków ich rodzin, niezależnie od ich obywatelstwa, którzy na mocy
porozumień pomiędzy Wspólnotą i jej Państwami Członkowskimi, z jednej strony, a tymi państwami
trzecimi z drugiej strony, korzystają z takich samych praw do swobodnego przemieszczania się jak
obywatele Unii;
6)
„obywatel państwa trzeciego” oznacza każdą osobę niebędącą obywatelem Unii w rozumieniu art. 17 ust. 1
Traktatu oraz która nie jest objęta pkt 5 niniejszego artykułu;
7)
„osoba, wobec której dokonano wpisu do celów odmowy wjazdu” oznacza każdego obywatela państwa
trzeciego, wobec którego dokonano wpisu w Systemie Informacyjnym Schengen („SIS”), zgodnie z art. 96
Konwencji z Schengen i do celów określonych w tym artykule;
8)
„przejście graniczne” oznacza każde przejście graniczne wyznaczone przez właściwe organy do celów
przekraczania granic zewnętrznych;
9)
„kontrola graniczna” oznacza wszystkie działania podejmowane na granicy, zgodnie z niniejszym
rozporządzeniem i do celów w nim określonych, wyłącznie w odpowiedzi na zamiar przekroczenia tej granicy
lub na akt jej przekroczenia, bez względu na wszelkie inne okoliczności, składającą się z odprawy granicznej
oraz ochrony granicy;
10)
„odprawa graniczna” oznacza czynności kontrolne przeprowadzane na przejściach granicznych w celu
zapewnienia, że można zezwolić na wjazd osób, w tym ich środków transportu oraz przedmiotów będących w
ich posiadaniu, na terytorium Państw Członkowskich lub można zezwolić na opuszczenie przez nie tego
terytorium;
11)
„ochrona granicy” oznacza ochronę granicy pomiędzy przejściami granicznymi oraz ochronę przejść
granicznych poza ustalonymi godzinami otwarcia w celu uniemożliwienia uniknięcia przez osoby odprawy
granicznej i zniechęcenia ich do tego;
12)
„kontrola drugiej linii” oznacza szczegółową odprawę, która może zostać przeprowadzona w odpowiednim
miejscu, innym niż miejsce, w którym dokonywana jest odprawa wszystkich osób (pierwsza linia);
13)
„straż graniczna” oznacza każdego funkcjonariusza publicznego wyznaczonego, zgodnie z prawem
krajowym, do pełnienia obowiązków służbowych na przejściu granicznym lub na odcinku granicy, lub w
bezpośrednim sąsiedztwie tej granicy, który realizuje, zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i prawem
krajowym, zadania w zakresie kontroli granicznej;
14)
„przewoźnik” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną, która z tytułu wykonywanego zawodu zajmuje się
transportem osób;
15)
„dokument pobytowy” oznacza:
a)
wszystkie dokumenty pobytowe wydane przez Państwa Członkowskie zgodnie z jednolitym wzorem
określonym w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1030/2002 z dnia 13 czerwca 2002 r. ustanawiającym
jednolity wzór dokumentów pobytowych dla obywateli państw trzecich
1
6
;
b)
wszystkie inne dokumenty wydane przez Państwo Członkowskie obywatelom państw trzecich
uprawniające do pobytu lub ponownego wjazdu na jego terytorium, z wyjątkiem dokumentów
tymczasowych wydanych w trakcie rozpatrywania pierwszego wniosku o wydanie dokumentu
pobytowego, o którym mowa w lit. a) lub wniosku o nadanie statusu uchodźcy;
16)
„statek wycieczkowy” oznacza statek kursujący po określonej trasie, zgodnie z uprzednio przyjętym planem,
którego pasażerowie uczestniczą w programie turystycznym w różnych portach i który zwykle nie zabiera
pasażerów, ani nie pozwala pasażerom na zejście na ląd w trakcie podróży;
17)
„żegluga rekreacyjna” oznacza korzystanie z pływających jednostek rekreacyjnych w celach sportowych lub
turystycznych;
18)
„rybołówstwo przybrzeżne” oznacza połowy prowadzone za pomocą statków powracających codziennie lub
w ciągu 36 godzin do portu znajdującego się na terytorium Państwa Członkowskiego bez wchodzenia do portu
znajdującego się w państwie trzecim;
1
5
Dz.U. L 158 z 30.4.2004, str. 77.
1
6
Dz.U. L 157 z 15.6.2002, str. 1.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • charloteee.keep.pl