2005 MAJ OKE PR ODP, Szkoła, Liceum^Technikum, MATURA, HISTORIA MUZYKI arkusze maturalne, POZIOM ROZSZERZONY
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
1
ARKUSZ II - MODEL ODPOWIEDZI I SCHEMAT OCENIANIA
Część I – analiza przykładów muzycznych
(20 punktów)
Zadanie 31.
(3 pkt)
Szeroki krąg poprawnych odpowiedzi;
odpowiedzi przykładowe:
− dobór instrumentów i środków artykulacyjnych służy ilustrowaniu sytuacji
przedstawionej w komentarzu
− mieszanie nastroju powagi i groteski uzyskane przez dialog grup instrumentów
o kontrastujących rejestrach
− uzyskanie nastroju powagi przez wprowadzenie melodii sekwencji Dies irae
w instrumentach o ciemnej barwie (fagoty i tuby)
− użycie dzwonów symbolizujących ceremonię pogrzebową i podkreślających
niesamowitość nastroju
− podkreślenie nastroju groteski przez użycie fletu piccolo, operowanie rejestrem,
stosowanie pizzicato smyczków
− ilustrowanie śmiechu (chichotu) przez instrumenty smyczkowe i dęte drewniane.
1 punkt za wskazanie jednego przykładu wykorzystania walorów brzmieniowych
i wyrazowych instrumentów dla wyrażenia treści programowych
2 punkty za wskazanie dwóch przykładów
3 punkty za wskazanie trzech i więcej przykładów spośród podanych wyżej
Zadanie 32.
(5 pkt)
Szeroki krąg poprawnych odpowiedzi;
odpowiedzi przykładowe w A, B, C:
fragment
A:
− instrumentacja w połączeniu z rytmiką i artykulacją służy podkreśleniu energicznego
charakteru tego odcinka
− tutti orkiestrowe
− pełne brzmienie uzyskane m.in. przez wykorzystanie grupy instrumentów blaszanych
i divisi smyczków.
fragment
B:
− nastrojowe tło tworzą instrumenty dęte (cztery rogi, realizujące długie dźwięki
w dynamice ppp) oraz harfa i dzwonki
− ekspresyjna myśl muzyczna realizowana przez skrzypce solo w wysokim rejestrze
− towarzyszenie dialogujących instrumentów dętych.
fragment
C:
− śpiewny, liryczny temat (myśl muzyczna), realizowany przez obój solo, a następnie
klarnet solo
− stosowanie rogów z tłumikiem (con sordino) i niskiego rejestru instrumentów
smyczkowych
− użycie instrumentów smyczkowych jako drugiego planu (tła) w długich wartościach
rytmicznych
− dialogowanie instrumentów w ramach swoich grup.
2
D:
flet piccolo, rożek angielski, kontrafagot, tuba, harfa, dzwonki , puzony, instrumenty
perkusyjne: triangel, talerze, dzwonki
E:
Uwertura koncertowa
(op. 12) (odp. akceptowana: II symfonia)
1 punkt – za opis sposobu wykorzystania możliwości wyrazowych instrumentów we
fragmencie A
1 punkt – za opis jak wyżej – we fragmencie B
1 punkt – za opis jak wyżej – we fragmencie C
1 punkt – za wskazanie trzech instrumentów
1 punkt – za poprawne wskazanie tytułu utworu K. Szymanowskiego
Zadanie 33.
(4 pkt)
A:
Szeroki krąg poprawnych odpowiedzi; odpowiedzi przykładowe:
− zwrócenie uwagi na obsadę instrumentalną (3 flety, 2 oboje, rożek angielski, 2 klarnety,
2 fagoty, 4 rogi, cymbały antyczne (lub: krotale), 2 harfy, kwintet smyczkowy)
− wskazanie roli grupy instrumentów dętych drewnianych
− dobór instrumentów ze względu na ich walory kolorystyczne
− główna myśl muzyczna powierzana kolejno innym instrumentom (flet, obój, klarnet)
− wykorzystywanie tylko części pełnej obsady orkiestrowej w poszczególnych fragmentach
− wyodrębnienie z orkiestry zespołu kameralnego
− trzy warstwy brzmieniowe: pierwsza - grupa instrumentów dętych lub instrument solowy,
druga – harfa z jej właściwościami kolorystycznymi, trzecia – grupa instrumentów
smyczkowych
− równoczesne używanie skrajnych rejestrów; przechodzenie na krótkim odcinku z jednego
rejestru do drugiego
− szeroki zakres środków artykulacyjnych w instrumentach smyczkowych
− subtelna dynamika: gra z tłumikiem (rogi), forte tylko na krótkich odcinkach
− kolorystyka, artykulacja i dynamika podporządkowane nastrojowi letniego, dusznego
popołudnia.
B.
impresjonizm i symbolizm
C.
Stéphane Mallarmé (akceptowana odpowiedź: Stefan Mallarmé, lub: Mallarmé)
1 punkt za wskazanie dwóch sposobów kształtowania struktur brzmieniowych, użycia
środków artykulacyjnych i dynamicznych spośród podanych wyżej
2 punkty za wskazanie trzech i więcej sposobów
1 punkt za określenie dwóch prądów artystycznych
1 punkt za wskazanie nazwiska autora listu
Zadanie 34.
(4 pkt)
A.
styl neoklasyczny (akceptowane neobarok, neostyle, archaizacja – nawiązanie
do średniowiecza, renesansu, baroku)
B.
fuga dwutematowa (akceptowana odpowiedź: fuga)
3
C.
Odpowiedzi przykładowe
(jeżeli zdający poda swoją argumentację, należy ją uznać,
o ile mieści się w treści zadania):
− przeprowadzenie tematu pierwszego realizowane przez: obój - flet - flet II – obój II
− chór realizuje drugi temat, towarzyszą mu instrumenty z tematem pierwszym
− kontrapunkt wyodrębniony brzmieniowo
− ograniczenie obsady orkiestrowej i kameralizacja brzmienia
− częściowa eliminacja instrumentów smyczkowych (tylko wiolonczele i kontrabasy –
instrumenty o ciemnej, łagodnej barwie) na rzecz instrumentów dętych
− jednorodna dynamika
− technika orkiestrowa i sposób potraktowania chóru są wyrazem nawiązania do tradycji
muzyki dawnej
− tekst w języku łacińskim
− źródła inspiracji: Księga psalmów, chorał, polifonia renesansu i baroku.
1 punkt za określenie stylu
1 punkt za określenie formy
1 punkt za podanie 2 sposobów operowania aparatem wykonawczym
2 punkty za podanie 3 i więcej sposobów operowania aparatem wykonawczym
Zadanie 35.
(4 pkt)
Szeroki krąg poprawnych odpowiedzi;
oczekiwane odpowiedzi:
− wykorzystanie barwy instrumentów smyczkowych jako głównej kategorii konstrukcyjnej
i percepcyjnej
− stosowanie dźwięków o określonej i nieokreślonej wysokości
− znaczenie rejestrów a nie konkretnych wysokości
− pasma brzmieniowe o zmiennej lub niezmiennej szerokości (lub: klastery ruchome
i pulsujące)
− wprowadzenie tak zwanego
dźwięku najwyższego
− glissando jako podstawowy element brzmienia
− w zakończeniu pasma bardzo gęste – ćwierćtonowe
− wszechstronne wykorzystanie instrumentu dla uzyskania nowych barw brzmieniowych,
np.: uderzanie w górną płytę skrzypiec żabką lub czubkami palców
− połączenie gry tradycyjnej z nowymi sposobami wydobywania dźwięku dla uzyskania
nowej jakości brzmień
− stosowanie dźwięków o charakterze szmerowo – perkusyjnym
− różne sposoby artykulacji, np.: gra smyczkiem na czterech strunach, wolne wibrato,
szybkie nierytmizowane tremolo
− przestrzenne traktowanie brzmienia: długi dźwięk przybiera postać linii zmieniającej swój
kierunek
− określanie czasu trwania poszczególnych odcinków
− zastosowanie serii „kolorystycznej” z określonym następstwem ośmiu dźwięków
do wyboru przez wykonawców
− zestawianie struktur o zmiennej barwie, dynamice i rytmice.
1 punkt za wskazanie jednego sposobu uzyskiwania nowych barw dźwiękowych
i operowania materią dźwiękową
2 punkty za wskazanie dwóch sposobów
3 punkty za wskazanie trzech sposobów
4 punkty za wskazanie czterech i więcej sposobów
4
Część II – zadanie rozszerzonej odpowiedzi
(30 punktów)
Zadanie 36.
Kryteria merytoryczne oceny tematu 1.
Przedstaw rolę instrumentacji w kształtowaniu formy, brzmienia i ekspresji w utworach
orkiestrowych XIX i XX wieku.
− teza wyprowadzona z cytatów wypowiedzi (H. Berlioza i F. Dąbrowskiego) lub
sformułowanie własnego stanowiska zgodnego z treścią tematu,
− wskazanie na kształtowanie się poglądów na temat możliwości wykorzystania
instrumentów w muzyce orkiestrowej w zależności od wymogów stylu historycznego,
stanu rozwoju instrumentów i nowych tendencji w muzyce,
− instrumentacja jako sposób nawiązania do stylu historycznego,
− wykorzystanie instrumentacji do kształtowania formy i uwydatnienia właściwości
strukturalnych dzieła muzycznego,
− odkrywanie i wyzyskiwanie nowych jakości sonorystycznych instrumentów, szczególnie
smyczkowych i dętych w XX wieku,
− rola pojedynczych instrumentów w zespole orkiestrowym (wykorzystanie barwy
brzmienia dla celów kolorystyki dźwiękowej itp.),
− omówienie sposobów wykorzystania instrumentacji do realizacji treści programowych,
osiągania siły wyrazu środkami kolorystycznymi i charakterystyki postaci,
− omówienie wzajemnych relacji między tutti orkiestrowym a poszczególnymi grupami
instrumentów w kształtowaniu napięć i ekspresji dzieła muzycznego,
− wskazanie różnic w instrumentacji utworów orkiestrowych XIX i XX wieku ,
− wskazanie na współdziałanie z instrumentacją środków artykulacyjnych i dynamicznych,
− wprowadzanie do orkiestry nowych instrumentów, których nie było w orkiestrze
klasycznej,
− tendencje do powiększania brzmienia orkiestry u neoromantyków,
− kameralizacja orkiestry w twórczości kompozytorów XX wieku,
− znajomość nazwisk kompozytorów - autorytetów w dziedzinie instrumentacji,
− omówienie reprezentatywnych dzieł ze wskazaniem na rolę instrumentacji
i z wykorzystaniem wniosków z analizy,
− odwołanie się do własnych doświadczeń jako słuchacza koncertowego,
− synteza z odniesieniem do cytatów.
Uwaga:
należy uznać inne argumenty zdającego, jeżeli mieszczą się one w zakresie treści
tematu pracy.
5
Kryteria merytoryczne oceny tematu 2.
Scharakteryzuj twórczość orkiestrową w muzyce polskiej po II wojnie światowej. Wskaż
najwybitniejszych twórców i ich dzieła.
− przyczyny rozwoju twórczości orkiestrowej w Polsce po II wojnie światowej [patronat,
instytucje i imprezy muzyczne; rodzaje odbiorcy i ich oczekiwania; ideologie i estetyki
epoki; rola radia i festiwali – Warszawska Jesień]
− fazy i kierunki (nurty) twórczości orkiestrowej kompozytorów polskich w drugiej połowie
XX wieku [wzorce polskie i obce; neoklasycyzm, folkloryzm, awangarda lat 60. i 70.:
sonoryzm, dodekafonia, (serializm), minimal, neostyle i postmodernizm; orkiestrowa
muzyka popularna i rozrywkowa; (orkiestry folklorystyczne, jazzowe, rozrywkowe)]
− gatunki i formy muzyki orkiestrowej obecne w twórczości kompozytorów polskich
wskazanego okresu [przywołanie dzieł reprezentatywnych dla symfonii, koncertu,
poematu, form programowych, form dawnych (np. suita, passacaglia, preludium i fuga)
i nowych (n.p. f. łańcuchowa, aleatoryczna, otwarta, repetytywna, improwizowana (live);
środki wykonawcze]
− charakterystyka i znaczenie twórczości orkiestrowej kompozytorów polskich
[przywołanie postaci i dzieł: W. Lutosławskiego, K. Pendereckiego, H. M. Góreckiego
i innych np. G. Bacewicz, T. Bairda, K. Serockiego, W. Kilara]
− znaczenie polskiej twórczości orkiestrowej drugiej poł. XX wieku dla kultury polskiej
[wykorzystanie wniosków z analizy oraz poglądów zawartych w cytatach; ulokowanie
w kontekście historii muzyki polskiej i aktualnego wizerunku muzyki polskiej w świecie].
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl charloteee.keep.pl
1
ARKUSZ II - MODEL ODPOWIEDZI I SCHEMAT OCENIANIA
Część I – analiza przykładów muzycznych
(20 punktów)
Zadanie 31.
(3 pkt)
Szeroki krąg poprawnych odpowiedzi;
odpowiedzi przykładowe:
− dobór instrumentów i środków artykulacyjnych służy ilustrowaniu sytuacji
przedstawionej w komentarzu
− mieszanie nastroju powagi i groteski uzyskane przez dialog grup instrumentów
o kontrastujących rejestrach
− uzyskanie nastroju powagi przez wprowadzenie melodii sekwencji Dies irae
w instrumentach o ciemnej barwie (fagoty i tuby)
− użycie dzwonów symbolizujących ceremonię pogrzebową i podkreślających
niesamowitość nastroju
− podkreślenie nastroju groteski przez użycie fletu piccolo, operowanie rejestrem,
stosowanie pizzicato smyczków
− ilustrowanie śmiechu (chichotu) przez instrumenty smyczkowe i dęte drewniane.
1 punkt za wskazanie jednego przykładu wykorzystania walorów brzmieniowych
i wyrazowych instrumentów dla wyrażenia treści programowych
2 punkty za wskazanie dwóch przykładów
3 punkty za wskazanie trzech i więcej przykładów spośród podanych wyżej
Zadanie 32.
(5 pkt)
Szeroki krąg poprawnych odpowiedzi;
odpowiedzi przykładowe w A, B, C:
fragment
A:
− instrumentacja w połączeniu z rytmiką i artykulacją służy podkreśleniu energicznego
charakteru tego odcinka
− tutti orkiestrowe
− pełne brzmienie uzyskane m.in. przez wykorzystanie grupy instrumentów blaszanych
i divisi smyczków.
fragment
B:
− nastrojowe tło tworzą instrumenty dęte (cztery rogi, realizujące długie dźwięki
w dynamice ppp) oraz harfa i dzwonki
− ekspresyjna myśl muzyczna realizowana przez skrzypce solo w wysokim rejestrze
− towarzyszenie dialogujących instrumentów dętych.
fragment
C:
− śpiewny, liryczny temat (myśl muzyczna), realizowany przez obój solo, a następnie
klarnet solo
− stosowanie rogów z tłumikiem (con sordino) i niskiego rejestru instrumentów
smyczkowych
− użycie instrumentów smyczkowych jako drugiego planu (tła) w długich wartościach
rytmicznych
− dialogowanie instrumentów w ramach swoich grup.
2
D:
flet piccolo, rożek angielski, kontrafagot, tuba, harfa, dzwonki , puzony, instrumenty
perkusyjne: triangel, talerze, dzwonki
E:
Uwertura koncertowa
(op. 12) (odp. akceptowana: II symfonia)
1 punkt – za opis sposobu wykorzystania możliwości wyrazowych instrumentów we
fragmencie A
1 punkt – za opis jak wyżej – we fragmencie B
1 punkt – za opis jak wyżej – we fragmencie C
1 punkt – za wskazanie trzech instrumentów
1 punkt – za poprawne wskazanie tytułu utworu K. Szymanowskiego
Zadanie 33.
(4 pkt)
A:
Szeroki krąg poprawnych odpowiedzi; odpowiedzi przykładowe:
− zwrócenie uwagi na obsadę instrumentalną (3 flety, 2 oboje, rożek angielski, 2 klarnety,
2 fagoty, 4 rogi, cymbały antyczne (lub: krotale), 2 harfy, kwintet smyczkowy)
− wskazanie roli grupy instrumentów dętych drewnianych
− dobór instrumentów ze względu na ich walory kolorystyczne
− główna myśl muzyczna powierzana kolejno innym instrumentom (flet, obój, klarnet)
− wykorzystywanie tylko części pełnej obsady orkiestrowej w poszczególnych fragmentach
− wyodrębnienie z orkiestry zespołu kameralnego
− trzy warstwy brzmieniowe: pierwsza - grupa instrumentów dętych lub instrument solowy,
druga – harfa z jej właściwościami kolorystycznymi, trzecia – grupa instrumentów
smyczkowych
− równoczesne używanie skrajnych rejestrów; przechodzenie na krótkim odcinku z jednego
rejestru do drugiego
− szeroki zakres środków artykulacyjnych w instrumentach smyczkowych
− subtelna dynamika: gra z tłumikiem (rogi), forte tylko na krótkich odcinkach
− kolorystyka, artykulacja i dynamika podporządkowane nastrojowi letniego, dusznego
popołudnia.
B.
impresjonizm i symbolizm
C.
Stéphane Mallarmé (akceptowana odpowiedź: Stefan Mallarmé, lub: Mallarmé)
1 punkt za wskazanie dwóch sposobów kształtowania struktur brzmieniowych, użycia
środków artykulacyjnych i dynamicznych spośród podanych wyżej
2 punkty za wskazanie trzech i więcej sposobów
1 punkt za określenie dwóch prądów artystycznych
1 punkt za wskazanie nazwiska autora listu
Zadanie 34.
(4 pkt)
A.
styl neoklasyczny (akceptowane neobarok, neostyle, archaizacja – nawiązanie
do średniowiecza, renesansu, baroku)
B.
fuga dwutematowa (akceptowana odpowiedź: fuga)
3
C.
Odpowiedzi przykładowe
(jeżeli zdający poda swoją argumentację, należy ją uznać,
o ile mieści się w treści zadania):
− przeprowadzenie tematu pierwszego realizowane przez: obój - flet - flet II – obój II
− chór realizuje drugi temat, towarzyszą mu instrumenty z tematem pierwszym
− kontrapunkt wyodrębniony brzmieniowo
− ograniczenie obsady orkiestrowej i kameralizacja brzmienia
− częściowa eliminacja instrumentów smyczkowych (tylko wiolonczele i kontrabasy –
instrumenty o ciemnej, łagodnej barwie) na rzecz instrumentów dętych
− jednorodna dynamika
− technika orkiestrowa i sposób potraktowania chóru są wyrazem nawiązania do tradycji
muzyki dawnej
− tekst w języku łacińskim
− źródła inspiracji: Księga psalmów, chorał, polifonia renesansu i baroku.
1 punkt za określenie stylu
1 punkt za określenie formy
1 punkt za podanie 2 sposobów operowania aparatem wykonawczym
2 punkty za podanie 3 i więcej sposobów operowania aparatem wykonawczym
Zadanie 35.
(4 pkt)
Szeroki krąg poprawnych odpowiedzi;
oczekiwane odpowiedzi:
− wykorzystanie barwy instrumentów smyczkowych jako głównej kategorii konstrukcyjnej
i percepcyjnej
− stosowanie dźwięków o określonej i nieokreślonej wysokości
− znaczenie rejestrów a nie konkretnych wysokości
− pasma brzmieniowe o zmiennej lub niezmiennej szerokości (lub: klastery ruchome
i pulsujące)
− wprowadzenie tak zwanego
dźwięku najwyższego
− glissando jako podstawowy element brzmienia
− w zakończeniu pasma bardzo gęste – ćwierćtonowe
− wszechstronne wykorzystanie instrumentu dla uzyskania nowych barw brzmieniowych,
np.: uderzanie w górną płytę skrzypiec żabką lub czubkami palców
− połączenie gry tradycyjnej z nowymi sposobami wydobywania dźwięku dla uzyskania
nowej jakości brzmień
− stosowanie dźwięków o charakterze szmerowo – perkusyjnym
− różne sposoby artykulacji, np.: gra smyczkiem na czterech strunach, wolne wibrato,
szybkie nierytmizowane tremolo
− przestrzenne traktowanie brzmienia: długi dźwięk przybiera postać linii zmieniającej swój
kierunek
− określanie czasu trwania poszczególnych odcinków
− zastosowanie serii „kolorystycznej” z określonym następstwem ośmiu dźwięków
do wyboru przez wykonawców
− zestawianie struktur o zmiennej barwie, dynamice i rytmice.
1 punkt za wskazanie jednego sposobu uzyskiwania nowych barw dźwiękowych
i operowania materią dźwiękową
2 punkty za wskazanie dwóch sposobów
3 punkty za wskazanie trzech sposobów
4 punkty za wskazanie czterech i więcej sposobów
4
Część II – zadanie rozszerzonej odpowiedzi
(30 punktów)
Zadanie 36.
Kryteria merytoryczne oceny tematu 1.
Przedstaw rolę instrumentacji w kształtowaniu formy, brzmienia i ekspresji w utworach
orkiestrowych XIX i XX wieku.
− teza wyprowadzona z cytatów wypowiedzi (H. Berlioza i F. Dąbrowskiego) lub
sformułowanie własnego stanowiska zgodnego z treścią tematu,
− wskazanie na kształtowanie się poglądów na temat możliwości wykorzystania
instrumentów w muzyce orkiestrowej w zależności od wymogów stylu historycznego,
stanu rozwoju instrumentów i nowych tendencji w muzyce,
− instrumentacja jako sposób nawiązania do stylu historycznego,
− wykorzystanie instrumentacji do kształtowania formy i uwydatnienia właściwości
strukturalnych dzieła muzycznego,
− odkrywanie i wyzyskiwanie nowych jakości sonorystycznych instrumentów, szczególnie
smyczkowych i dętych w XX wieku,
− rola pojedynczych instrumentów w zespole orkiestrowym (wykorzystanie barwy
brzmienia dla celów kolorystyki dźwiękowej itp.),
− omówienie sposobów wykorzystania instrumentacji do realizacji treści programowych,
osiągania siły wyrazu środkami kolorystycznymi i charakterystyki postaci,
− omówienie wzajemnych relacji między tutti orkiestrowym a poszczególnymi grupami
instrumentów w kształtowaniu napięć i ekspresji dzieła muzycznego,
− wskazanie różnic w instrumentacji utworów orkiestrowych XIX i XX wieku ,
− wskazanie na współdziałanie z instrumentacją środków artykulacyjnych i dynamicznych,
− wprowadzanie do orkiestry nowych instrumentów, których nie było w orkiestrze
klasycznej,
− tendencje do powiększania brzmienia orkiestry u neoromantyków,
− kameralizacja orkiestry w twórczości kompozytorów XX wieku,
− znajomość nazwisk kompozytorów - autorytetów w dziedzinie instrumentacji,
− omówienie reprezentatywnych dzieł ze wskazaniem na rolę instrumentacji
i z wykorzystaniem wniosków z analizy,
− odwołanie się do własnych doświadczeń jako słuchacza koncertowego,
− synteza z odniesieniem do cytatów.
Uwaga:
należy uznać inne argumenty zdającego, jeżeli mieszczą się one w zakresie treści
tematu pracy.
5
Kryteria merytoryczne oceny tematu 2.
Scharakteryzuj twórczość orkiestrową w muzyce polskiej po II wojnie światowej. Wskaż
najwybitniejszych twórców i ich dzieła.
− przyczyny rozwoju twórczości orkiestrowej w Polsce po II wojnie światowej [patronat,
instytucje i imprezy muzyczne; rodzaje odbiorcy i ich oczekiwania; ideologie i estetyki
epoki; rola radia i festiwali – Warszawska Jesień]
− fazy i kierunki (nurty) twórczości orkiestrowej kompozytorów polskich w drugiej połowie
XX wieku [wzorce polskie i obce; neoklasycyzm, folkloryzm, awangarda lat 60. i 70.:
sonoryzm, dodekafonia, (serializm), minimal, neostyle i postmodernizm; orkiestrowa
muzyka popularna i rozrywkowa; (orkiestry folklorystyczne, jazzowe, rozrywkowe)]
− gatunki i formy muzyki orkiestrowej obecne w twórczości kompozytorów polskich
wskazanego okresu [przywołanie dzieł reprezentatywnych dla symfonii, koncertu,
poematu, form programowych, form dawnych (np. suita, passacaglia, preludium i fuga)
i nowych (n.p. f. łańcuchowa, aleatoryczna, otwarta, repetytywna, improwizowana (live);
środki wykonawcze]
− charakterystyka i znaczenie twórczości orkiestrowej kompozytorów polskich
[przywołanie postaci i dzieł: W. Lutosławskiego, K. Pendereckiego, H. M. Góreckiego
i innych np. G. Bacewicz, T. Bairda, K. Serockiego, W. Kilara]
− znaczenie polskiej twórczości orkiestrowej drugiej poł. XX wieku dla kultury polskiej
[wykorzystanie wniosków z analizy oraz poglądów zawartych w cytatach; ulokowanie
w kontekście historii muzyki polskiej i aktualnego wizerunku muzyki polskiej w świecie].
[ Pobierz całość w formacie PDF ]