246 Rozporz dzenie Rady Ministr w w sprawie szczeg owych warunk w stosowania rodk w przymusu bezpo redniego oraz u-ycia ...
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
brzmienie od 2006-10-21
Rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie szczegółowych warunków
stosowania środków przymusu bezpośredniego oraz użycia broni
palnej lub psa służbowego przez funkcjonariuszy Służby Więziennej
oraz sposobu postępowania w tym zakresie
z dnia 20 listopada 1996 r. (Dz.U. Nr 136, poz. 637)
Na podstawie art. 22 ustawy z dnia 26 kwietnia 1996 r. o Służbie Więziennej (Dz.U. Nr 61, poz. 283 i Nr
106, poz. 496) zarządza się, co następuje:
§ 1.
Użyte w rozporządzeniu określenia oznaczają:
1)
ustawa – ustawę z dnia 26 kwietnia 1996 r. o Służbie Więziennej (Dz.U. Nr 61, poz. 283 i Nr
106, poz. 496),
2)
osadzony – osobę:
a)
tymczasowo aresztowaną,
b)
odbywającą karę pozbawienia wolności,
c)
w stosunku do której wykonywany jest areszt zastosowany na podstawie innych
przepisów oraz umów międzynarodowych, których stroną jest Rzeczpospolita Polska,
3)
inna osoba – osobę, o której mowa w art. 19 ust. 3 ustawy,
4)
funkcjonariusz – funkcjonariusza Służby Więziennej,
5)
kierownik jednostki – Dyrektora Generalnego Służby Więziennej, dyrektora okręgowego Służby
Więziennej, dyrektora zakładu karnego i aresztu śledczego oraz kierownika podległego im
oddziału, komendanta ośrodka szkolenia i ośrodka doskonalenia kadr Służby Więziennej,
6)
dowódca zmiany – funkcjonariusza kierującego zmianą w zakładzie karnym, areszcie śledczym
lub w podległym im oddziale.
§ 2.
1. Funkcjonariusze mogą stosować środki przymusu bezpośredniego w przypadkach określonych
w art. 19 ust. 2, 3 i 5 ustawy, a broń palną lub psa służbowego – w przypadkach określonych w art. 20
ustawy.
2. W razie uzasadnionej potrzeby można stosować jednocześnie kilka środków przymusu
bezpośredniego.
3. Funkcjonariusze mogą stosować wyłącznie znajdujące się na wyposażeniu Służby Więziennej środki
przymusu bezpośredniego, broń palną oraz psa służbowego.
4. Przed zastosowaniem środka przymusu bezpośredniego funkcjonariusz jest obowiązany wezwać
osadzonego lub inna osobę do zachowania zgodnego z prawem, a w razie niepodporządkowania się
wezwaniu – ostrzec o możliwości zastosowania tego środka.
5. Zastosowanie środków przymusu bezpośredniego albo użycie broni palnej lub psa służbowego należy
odnotować w książkach przebiegu służby i protokołach, o których mowa w § 3 ust. 4 lub § 30.
§ 3.
1. O zastosowaniu środka przymusu bezpośredniego decyduje kierownik jednostki lub osoba, która
go zastępuje. W przypadku wykonywania czynności służbowej przez kilku funkcjonariuszy, o
zastosowaniu środka przymusu bezpośredniego decyduje funkcjonariusz dowodzący tą czynnością.
2. Funkcjonariusz może samodzielnie decydować o zastosowaniu środków przymusu bezpośredniego, w
które został wyposażony w związku z wykonywaną czynnością służbową, w przypadku usiłowania
zamachu na życie lub zdrowie ludzkie, usiłowania ucieczki przez osadzonego, a także w pościgu za
osadzonym lub inna osobą. O zaistniałym zdarzeniu funkcjonariusz niezwłocznie melduje swojemu
bezpośredniemu przełożonemu.
3. O zaprzestaniu stosowania środków przymusu bezpośredniego decydują odpowiednio osoby
wymienione w ust. 1 i 2.
4. W razie zastosowania środków przymusu bezpośredniego funkcjonariusz dowodzący tą czynnością
lub funkcjonariusz, o którym mowa w ust. 2, sporządza odpowiedni protokół, chyba że środki zastosowano
na podstawie art. 19 ust. 5 ustawy. Wzory protokołów stanowią załącznik nr 1 i 2 do rozporządzenia.
5.
1
O zastosowaniu środka przymusu bezpośredniego należy zawiadomić niezwłocznie za pomocą
telefaksu lub poczty elektronicznej dyrektora okręgowego Służby Więziennej, któremu w terminie 7 dni
przesyła się także protokół zastosowania tego środka.
§ 4.
1. Osadzonego, wobec którego zastosowano środek przymusu bezpośredniego, poddaje się
badaniu lekarskiemu, o ile jest to możliwe, w czasie stosowania środka, a także po zaprzestaniu jego
stosowania.
2. W razie nieobecności lekarza na terenie zakładu karnego lub aresztu śledczego, badanie lekarskie
osadzonego, po zaprzestaniu stosowania środka przymusu bezpośredniego, powinno być
przeprowadzone bez zbędnej zwłoki.
3. W razie konieczności stosowania środków przymusu bezpośredniego, o których mowa w art. 19 ust. 1
pkt 2–5 ustawy, przez okres przekraczający 24 godziny, lekarz, po przeprowadzeniu badania, przedstawia
opinię co do możliwości dalszego ich stosowania.
4. Wyniki badania lekarskiego, o którym mowa w ust. 1 i 3, należy odnotować w dokumentacji medycznej
osadzonego.
5. W razie zastosowania środka przymusu bezpośredniego wobec innej osoby, badanie, o którym mowa
w ust. 1, wykonuje się niezwłocznie po przerwaniu stosowania środka, o ile osoba ta wyrazi zgodę, chyba
że zachodzi stan zagrożenia życia lub nie jest ona w stanie wyrazić swojej woli.
§ 4a.
2
Lekarz, psycholog, wychowawca, każdorazowo w przypadku zamieszczania swojej opinii w
protokole stosowania środków przymusu bezpośredniego, jest zobowiązany do oceny potrzeby dalszego
stosowania tego środka wobec osadzonego i udokumentowania tej oceny w protokole, o którym mowa w
§ 3 ust. 4.
§ 5.
1. Dowódca zmiany jest obowiązany, po przeprowadzeniu kontroli, do dokonywania oceny, w
odstępach czasu nie przekraczających 2 godzin, czy jest konieczne dalsze stosowanie środków, o których
mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2–5 ustawy.
2. Zachowanie osadzonego, wobec którego zastosowano środki przymusu bezpośredniego, o których
mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2–5 ustawy, podlega kontroli przez funkcjonariusza pełniącego służbę w
oddziale dla osadzonych lub innego funkcjonariusza wyznaczonego przez dowódcę zmiany, nie rzadziej
niż co godzinę.
3. W przypadku usiłowania zamachu na życie własne, zachowanie osadzonego podlega kontroli, o której
mowa w ust. 2, nie rzadziej niż co 15 minut.
4.
3
Zasad kontroli, o których mowa w ust. 2 i 3, można nie stosować wobec osadzonego
umieszczonego w celi zabezpieczającej.
§ 6.
W jednostce organizacyjnej Służby Więziennej, nie będącej zakładem karnym lub aresztem
śledczym, stosowanie kajdan wobec innej osoby albo kajdan, jednoczęściowego pasa obezwładniającego
lub kaftana bezpieczeństwa wobec osadzonego kontroluje funkcjonariusz wyznaczony przez kierownika
tej jednostki.
§ 7.
Wyniki badań lekarskich osadzonego lub innej osoby oraz wyniki kontroli stosowania środków
przymusu bezpośredniego należy odnotować w protokole, o którym mowa w § 3 ust. 4.
§ 8.
1. Po zaprzestaniu stosowania środka przymusu bezpośredniego kierownik jednostki lub osoba,
która go zastępuje, jest obowiązany wysłuchać osadzonego i pouczyć go o prawie złożenia skargi do
sądu penitencjarnego.
2. Po zapoznaniu się z protokołem, o którym mowa w § 3 ust. 4, kierownik jednostki dokonuje oceny
zasadności stosowania środka przymusu, a także potrzeby przeprowadzenia postępowania
wyjaśniającego.
1
§ 3 ust. 5 dodany rozporządzeniem z dnia 15.02.2005 r. (Dz.U. Nr 39, poz. 365), które wchodzi w życie 25.03.2005 r.
2
§ 4a dodany rozporządzeniem z dnia 19.09.2006 r. (Dz.U. Nr 181, poz. 1327), które wchodzi w życie 21.10.2006 r.
3
§ 5 ust. 4 w brzmieniu rozporządzenia z dnia 15.02.2005 r. (Dz.U. Nr 39, poz. 365), które wchodzi w życie 25.03.2005 r.
§ 9.
1. Wobec osadzonego lub innej osoby siłę fizyczną stosuje się w celu doraźnego, krótkotrwałego,
ręcznego obezwładnienia lub zmuszenia do wykonania polecenia.
2. Używając siły fizycznej nie należy zadawać uderzeń, chyba że funkcjonariusz działa w celu odparcia
zamachu na życie lub zdrowie ludzkie albo mienie, a także w celu przeciwdziałania ucieczce osadzonego.
§ 10.
1. Umieszczenie w celi zabezpieczającej służy czasowemu odosobnieniu osadzonego.
2. Umieszczenie w celi zabezpieczającej kilku osadzonych dozwolone jest tylko w przypadkach, w
których bark jest możliwości bezpiecznego odosobnienia ich w innych pomieszczeniach jednostki.
3.
4
Ceę zabezpieczającą wyposaża się w telewizyjny system monitorowania z nasłuchem,
umożliwiający nagrywanie i archiwizację obrazu i dźwięku.
§ 11.
1. Przed umieszczeniem w celi zabezpieczającej osadzonego poddaje się szczegółowemu
przeszukaniu.
2. Osadzony umieszczony w celi zabezpieczającej nie może posiadać żadnych przedmiotów; na czas
niezbędny do utrzymania higieny i spożycia posiłków osadzony otrzymuje przedmioty osobistego użytku.
3. Na czas pobytu w celi zabezpieczającej wydaje się osadzonemu odzież, bieliznę i obuwie, będące
własnością zakładu karnego lub aresztu śledczego, a na okres pory nocnej – materac z pościelą.
§ 12.
5
1. Założenie kajdan lub prowadnic stosuje się w celu częściowego unieruchomienia kończyn
osadzonego lub innej osoby.
2. Kajdany lub prowadnice zakłada się na ręce trzymane z przodu. W przypadku gdy osadzony lub inna
osoba jest agresywna albo niebezpieczna, można założyć kajdany na ręce trzymane z tyłu, a także na
nogi.
§ 13.
6
1. Można stosować pasy obezwładniające jednoczęściowe lub trzyczęściowe.
2. Pas obezwładniający jednoczęściowy stosuje się w celu częściowego unieruchomienia rąk
osadzonego.
3. Pierścienie, w których umieszcza się nadgarstki obu rąk osadzonego, powinny znajdować się na
wysokości bioder, w przedniej części tułowia.
4. Pas obezwładniający trzyczęściowy stosuje się w celu całkowitego unieruchomienia osadzonego. Pas
ten jest przymocowany do łóżka odpowiedniej konstrukcji.
5. Stosując trzyczęściowy pas obezwładniający, używa się jednocześnie wszystkich części pasa.
§ 14.
7
1.
8
Kaftan bezpieczeństwa stosuje się w celu całkowitego unieruchomienia rąk osadzonego.
2.
9
Przy zakładaniu kaftana bezpieczeństwa należy ręce osadzonego usytuować w ten sposób, aby
znajdowały się w przedniej części tułowia na wysokości pasa.
§ 15.
Kask ochronny zakłada się osadzonemu w celu udaremnienia samookaleczenia głowy, po
uprzednim założeniu pasa obezwładniającego jednoczęściowego lub kaftana bezpieczeństwa.
§ 16.
1. Na czas stosowania pasa obezwładniającego jednoczęściowego lub kaftana bezpieczeństwa
osadzonego umieszcza się w celi zabezpieczającej albo w osobnej, w miarę możliwości, odpowiednio
przystosowanej celi.
2. Na czas stosowania pasa obezwładniającego trzyczęściowego lub kasku ochronnego osadzonego
umieszcza się w celi zabezpieczającej.
4
§ 10 ust. 3 dodany rozporządzeniem z dnia 15.02.2005 r. (Dz.U. Nr 39, poz. 365), które wchodzi w życie 25.03.2005 r.
5
§ 12 w brzmieniu rozporządzenia z dnia 15.02.2005 r. (Dz.U. Nr 39, poz. 365), które wchodzi w życie 25.03.2005 r.
6
§ 13 w brzmieniu rozporządzenia z dnia 15.02.2005 r. (Dz.U. Nr 39, poz. 365), które wchodzi w życie 25.03.2005 r.
7
§ 14 oznaczenie ust. 1 i ust. 2 dodane rozporządzeniem z dnia 15.02.2005 r. (Dz.U. Nr 39, poz. 365), które wchodzi w życie
25.03.2005 r.
8
§ 14 ust. 1 dodany rozporządzeniem z dnia 15.02.2005 r. (Dz.U. Nr 39, poz. 365), które wchodzi w życie 25.03.2005 r.
9
§ 14 ust. 2 dodany rozporządzeniem z dnia 15.02.2005 r. (Dz.U. Nr 39, poz. 365), które wchodzi w życie 25.03.2005 r.
§ 17.
Stosowanie środków przymusu bezpośredniego, o których mowa w § 12–15, nie może
powodować nadmiernego ucisku na żuchwę i szyję, klatkę piersiową i jamę brzuszną, utrudniać
oddychania i tamować obiegu krwi.
§ 18.
Wodne środki obezwładniające, w postaci strumienia wody pod ciśnieniem, stosuje się w celu
krótkotrwałego obezwładnienia osadzonego lub innej osoby.
§ 19.
1. Siatkę obezwładniającą stosuje się w celu częściowego unieruchomienia osadzonego lub innej
osoby.
2. Siatkę obezwładniającą miota się z broni palnej albo zarzuca ręcznie.
§ 20.
1. Chemiczne środki obezwładniające stosuje się w celu krótkotrwałego zakłócenia zdolności
widzenia lub obezwładnienia osadzonego albo innej osoby.
2. Chemiczne środki obezwładniające stosuje się ręcznie albo miota z broni palnej.
3. W czasie stosowania chemicznych środków obezwładniających w pomieszczeniu, funkcjonariusz
zakłada maskę przeciwgazową, jeżeli użycie środka mogłoby spowodować u niego skutki, o których
mowa w ust. 1.
4. Jeżeli wskutek stosowania chemicznych środków obezwładniających nastąpiło silne podrażnienie błon
śluzowych, należy poszkodowanemu udzielić pierwszej pomocy.
§ 21.
Reflektor olśniewający stosuje się w celu krótkotrwałego zakłócenia widzenia u osadzonego lub
innej osoby, zwłaszcza dla wsparcia stosowania innych środków przymusu bezpośredniego.
§ 22.
1. Petardy stosuje się w celu rozbicia i ukierunkowania wycofania zgrupowania osadzonych lub
innych osób.
2. Petardy miota się przed zgrupowanie osadzonych lub innych osób.
3. Petardy stosuje się na przestrzeni otwartej, a także w dużych pomieszczeniach zamkniętych.
§ 23.
W czasie stosowania wodnych i chemicznych środków obezwładniających oraz petard należy
zachować szczególną ostrożność, uwzględniając ich właściwości mogące stanowić zagrożenie dla życia
ludzkiego.
§ 24.
1. Pałkę służbową stosuje się w celu odparcia napaści albo pokonania oporu osadzonego lub
innej osoby.
2. Zabrania się:
1)
zadawania uderzeń i pchnięć pałką służbową, z zastrzeżeniem ust. 3, w głowę, szyję, brzuch i
nieumięśnione oraz szczególnie wrażliwe części ciała, a także stosowania na te części ciała
blokady i zakładania dźwigni,
2)
zadawania uderzeń rękojeścią pałki służbowej,
3)
stosowania pałki służbowej wobec osadzonego lub innej osoby, której założono kajdany,
prowadnice, kaftan bezpieczeństwa, pasy obezwładniające albo która jest unieruchomiona siatką
obezwładniającą.
3. Uderzenia i pchnięcia pałką służbową mogą być zadawane we wszystkie części ciała w celu odparcia
bezpośredniego, bezprawnego zamachu na życie lub zdrowie ludzkie.
§ 25.
Pociski niepenetracyjne, miotane z broni palnej, stosuje się w celu obezwładnienia osadzonego
lub innej osoby, tak aby nie zagrażały one życiu ludzkiemu.
§ 26.
Środki przymusu bezpośredniego powinny być stosowane przez taką liczbę funkcjonariuszy, która
zapewni skuteczne i bezpieczne działanie.
§ 27.
1. Decydując o użyciu broni palnej lub psa służbowego, funkcjonariusz jest obowiązany
postępować ze szczególną rozwagą, traktując broń palną oraz psa służbowego jako ostateczne środki
działania.
2. Jeżeli nie zachodzą przesłanki, o których mowa w art. 21 ust. 2 ustawy, funkcjonariusz przed użyciem
broni palnej lub psa służbowego jest obowiązany:
1)
wezwać osadzonego lub inną osobę do zachowania zgodnego z prawem, a w szczególności do
natychmiastowego porzucenia broni lub niebezpiecznego narzędzia, zaniechania ucieczki,
odstąpienia od bezprawnych działań lub użycia przemocy; wezwanie w stosunku do innej osoby
należy poprzedzić okrzykiem "SŁUŻBA WIĘZIENNA",
2)
w razie niepodporządkowania się wezwaniu określonemu w pkt 1, uprzedzić o możliwości
użycia broni palnej lub psa służbowego okrzykiem "STÓJ – BO STRZELAM" albo "STÓJ – BO
UŻYJĘ PSA".
3. W przypadku gdy wezwania, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 2, okażą się bezskuteczne,
funkcjonariusz obowiązany jest oddać strzał ostrzegawczy.
§ 28.
1. Użycie broni palnej polega na oddaniu strzału do osadzonego lub innej osoby.
2. Użycie psa służbowego polega na puszczeniu psa bez kagańca w kierunku osadzonego lub innej
osoby.
3. W razie podjęcia ucieczki przez osadzonego z terenu zakładu karnego zamkniętego lub aresztu
śledczego, funkcjonariusz może użyć broni palnej lub psa służbowego dopiero wówczas, gdy osadzony
wkroczy na pas ochronny.
4. O każdym przypadku oddania strzału ostrzegawczego, użycia broni palnej lub psa służbowego
funkcjonariusz jest obowiązany niezwłocznie powiadomić bezpośredniego przełożonego.
§ 29.
1. Jeżeli wskutek zastosowania środków przymusu bezpośredniego, użycia broni palnej lub psa
służbowego nastąpiło zranienie człowieka, funkcjonariusz jest obowiązany, z zachowaniem
bezpieczeństwa własnego i osób postronnych, udzielić mu pierwszej pomocy, a następnie spowodować
udzielenie pomocy lekarskiej.
2. Jeżeli wskutek zastosowania środków przymusu bezpośredniego, użycia broni palnej lub psa
służbowego nastąpiło zranienie lub śmierć człowieka, funkcjonariusz jest obowiązany natychmiast
powiadomić o tym kierownika jednostki oraz zabezpieczyć ślady i, w miarę możliwości, ustalić świadków
zdarzenia.
3. Kierownik jednostki jest obowiązany zawiadomić właściwego prokuratora o skutkach, o których mowa
w ust. 2.
§ 30.
Funkcjonariusz, który oddał strzał ostrzegawczy, użył broni palnej lub psa służbowego, sporządza
odpowiedni protokół. Wzory protokołów stanowią załączniki nr 3 i 4 do rozporządzenia.
§ 31.
Po zapoznaniu się z protokołem, o którym mowa w § 30, kierownik jednostki wszczyna stosowne
postępowanie wyjaśniające.
§ 32.
Traci moc rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 lutego 1975 r. w sprawie
dopuszczalności użycia przez funkcjonariuszy Służby Więziennej broni oraz stosowania siły fizycznej i
szczególnych środków bezpieczeństwa (Dz.U. Nr 6, poz. 34).
§ 33.
Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.
Załącznik 1.
Protokół zastosowania środków przymusu bezpośredniego względem
osadzonego (wzór)
Załącznik 2.
Protokół zastosowania środków przymusu bezpośredniego wobec innej osoby
niż pozbawiona wolności (wzór)
Załącznik 3.
Protokół użycia broni palnej lub psa służbowego względem osadzonego (wzór)
Załącznik 4.
Protokół użycia broni palnej lub psa służbowego wobec innej osoby niż
pozbawiona wolności (wzór)
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl charloteee.keep.pl
brzmienie od 2006-10-21
Rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie szczegółowych warunków
stosowania środków przymusu bezpośredniego oraz użycia broni
palnej lub psa służbowego przez funkcjonariuszy Służby Więziennej
oraz sposobu postępowania w tym zakresie
z dnia 20 listopada 1996 r. (Dz.U. Nr 136, poz. 637)
Na podstawie art. 22 ustawy z dnia 26 kwietnia 1996 r. o Służbie Więziennej (Dz.U. Nr 61, poz. 283 i Nr
106, poz. 496) zarządza się, co następuje:
§ 1.
Użyte w rozporządzeniu określenia oznaczają:
1)
ustawa – ustawę z dnia 26 kwietnia 1996 r. o Służbie Więziennej (Dz.U. Nr 61, poz. 283 i Nr
106, poz. 496),
2)
osadzony – osobę:
a)
tymczasowo aresztowaną,
b)
odbywającą karę pozbawienia wolności,
c)
w stosunku do której wykonywany jest areszt zastosowany na podstawie innych
przepisów oraz umów międzynarodowych, których stroną jest Rzeczpospolita Polska,
3)
inna osoba – osobę, o której mowa w art. 19 ust. 3 ustawy,
4)
funkcjonariusz – funkcjonariusza Służby Więziennej,
5)
kierownik jednostki – Dyrektora Generalnego Służby Więziennej, dyrektora okręgowego Służby
Więziennej, dyrektora zakładu karnego i aresztu śledczego oraz kierownika podległego im
oddziału, komendanta ośrodka szkolenia i ośrodka doskonalenia kadr Służby Więziennej,
6)
dowódca zmiany – funkcjonariusza kierującego zmianą w zakładzie karnym, areszcie śledczym
lub w podległym im oddziale.
§ 2.
1. Funkcjonariusze mogą stosować środki przymusu bezpośredniego w przypadkach określonych
w art. 19 ust. 2, 3 i 5 ustawy, a broń palną lub psa służbowego – w przypadkach określonych w art. 20
ustawy.
2. W razie uzasadnionej potrzeby można stosować jednocześnie kilka środków przymusu
bezpośredniego.
3. Funkcjonariusze mogą stosować wyłącznie znajdujące się na wyposażeniu Służby Więziennej środki
przymusu bezpośredniego, broń palną oraz psa służbowego.
4. Przed zastosowaniem środka przymusu bezpośredniego funkcjonariusz jest obowiązany wezwać
osadzonego lub inna osobę do zachowania zgodnego z prawem, a w razie niepodporządkowania się
wezwaniu – ostrzec o możliwości zastosowania tego środka.
5. Zastosowanie środków przymusu bezpośredniego albo użycie broni palnej lub psa służbowego należy
odnotować w książkach przebiegu służby i protokołach, o których mowa w § 3 ust. 4 lub § 30.
§ 3.
1. O zastosowaniu środka przymusu bezpośredniego decyduje kierownik jednostki lub osoba, która
go zastępuje. W przypadku wykonywania czynności służbowej przez kilku funkcjonariuszy, o
zastosowaniu środka przymusu bezpośredniego decyduje funkcjonariusz dowodzący tą czynnością.
2. Funkcjonariusz może samodzielnie decydować o zastosowaniu środków przymusu bezpośredniego, w
które został wyposażony w związku z wykonywaną czynnością służbową, w przypadku usiłowania
zamachu na życie lub zdrowie ludzkie, usiłowania ucieczki przez osadzonego, a także w pościgu za
osadzonym lub inna osobą. O zaistniałym zdarzeniu funkcjonariusz niezwłocznie melduje swojemu
bezpośredniemu przełożonemu.
3. O zaprzestaniu stosowania środków przymusu bezpośredniego decydują odpowiednio osoby
wymienione w ust. 1 i 2.
4. W razie zastosowania środków przymusu bezpośredniego funkcjonariusz dowodzący tą czynnością
lub funkcjonariusz, o którym mowa w ust. 2, sporządza odpowiedni protokół, chyba że środki zastosowano
na podstawie art. 19 ust. 5 ustawy. Wzory protokołów stanowią załącznik nr 1 i 2 do rozporządzenia.
5.
1
O zastosowaniu środka przymusu bezpośredniego należy zawiadomić niezwłocznie za pomocą
telefaksu lub poczty elektronicznej dyrektora okręgowego Służby Więziennej, któremu w terminie 7 dni
przesyła się także protokół zastosowania tego środka.
§ 4.
1. Osadzonego, wobec którego zastosowano środek przymusu bezpośredniego, poddaje się
badaniu lekarskiemu, o ile jest to możliwe, w czasie stosowania środka, a także po zaprzestaniu jego
stosowania.
2. W razie nieobecności lekarza na terenie zakładu karnego lub aresztu śledczego, badanie lekarskie
osadzonego, po zaprzestaniu stosowania środka przymusu bezpośredniego, powinno być
przeprowadzone bez zbędnej zwłoki.
3. W razie konieczności stosowania środków przymusu bezpośredniego, o których mowa w art. 19 ust. 1
pkt 2–5 ustawy, przez okres przekraczający 24 godziny, lekarz, po przeprowadzeniu badania, przedstawia
opinię co do możliwości dalszego ich stosowania.
4. Wyniki badania lekarskiego, o którym mowa w ust. 1 i 3, należy odnotować w dokumentacji medycznej
osadzonego.
5. W razie zastosowania środka przymusu bezpośredniego wobec innej osoby, badanie, o którym mowa
w ust. 1, wykonuje się niezwłocznie po przerwaniu stosowania środka, o ile osoba ta wyrazi zgodę, chyba
że zachodzi stan zagrożenia życia lub nie jest ona w stanie wyrazić swojej woli.
§ 4a.
2
Lekarz, psycholog, wychowawca, każdorazowo w przypadku zamieszczania swojej opinii w
protokole stosowania środków przymusu bezpośredniego, jest zobowiązany do oceny potrzeby dalszego
stosowania tego środka wobec osadzonego i udokumentowania tej oceny w protokole, o którym mowa w
§ 3 ust. 4.
§ 5.
1. Dowódca zmiany jest obowiązany, po przeprowadzeniu kontroli, do dokonywania oceny, w
odstępach czasu nie przekraczających 2 godzin, czy jest konieczne dalsze stosowanie środków, o których
mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2–5 ustawy.
2. Zachowanie osadzonego, wobec którego zastosowano środki przymusu bezpośredniego, o których
mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2–5 ustawy, podlega kontroli przez funkcjonariusza pełniącego służbę w
oddziale dla osadzonych lub innego funkcjonariusza wyznaczonego przez dowódcę zmiany, nie rzadziej
niż co godzinę.
3. W przypadku usiłowania zamachu na życie własne, zachowanie osadzonego podlega kontroli, o której
mowa w ust. 2, nie rzadziej niż co 15 minut.
4.
3
Zasad kontroli, o których mowa w ust. 2 i 3, można nie stosować wobec osadzonego
umieszczonego w celi zabezpieczającej.
§ 6.
W jednostce organizacyjnej Służby Więziennej, nie będącej zakładem karnym lub aresztem
śledczym, stosowanie kajdan wobec innej osoby albo kajdan, jednoczęściowego pasa obezwładniającego
lub kaftana bezpieczeństwa wobec osadzonego kontroluje funkcjonariusz wyznaczony przez kierownika
tej jednostki.
§ 7.
Wyniki badań lekarskich osadzonego lub innej osoby oraz wyniki kontroli stosowania środków
przymusu bezpośredniego należy odnotować w protokole, o którym mowa w § 3 ust. 4.
§ 8.
1. Po zaprzestaniu stosowania środka przymusu bezpośredniego kierownik jednostki lub osoba,
która go zastępuje, jest obowiązany wysłuchać osadzonego i pouczyć go o prawie złożenia skargi do
sądu penitencjarnego.
2. Po zapoznaniu się z protokołem, o którym mowa w § 3 ust. 4, kierownik jednostki dokonuje oceny
zasadności stosowania środka przymusu, a także potrzeby przeprowadzenia postępowania
wyjaśniającego.
1
§ 3 ust. 5 dodany rozporządzeniem z dnia 15.02.2005 r. (Dz.U. Nr 39, poz. 365), które wchodzi w życie 25.03.2005 r.
2
§ 4a dodany rozporządzeniem z dnia 19.09.2006 r. (Dz.U. Nr 181, poz. 1327), które wchodzi w życie 21.10.2006 r.
3
§ 5 ust. 4 w brzmieniu rozporządzenia z dnia 15.02.2005 r. (Dz.U. Nr 39, poz. 365), które wchodzi w życie 25.03.2005 r.
§ 9.
1. Wobec osadzonego lub innej osoby siłę fizyczną stosuje się w celu doraźnego, krótkotrwałego,
ręcznego obezwładnienia lub zmuszenia do wykonania polecenia.
2. Używając siły fizycznej nie należy zadawać uderzeń, chyba że funkcjonariusz działa w celu odparcia
zamachu na życie lub zdrowie ludzkie albo mienie, a także w celu przeciwdziałania ucieczce osadzonego.
§ 10.
1. Umieszczenie w celi zabezpieczającej służy czasowemu odosobnieniu osadzonego.
2. Umieszczenie w celi zabezpieczającej kilku osadzonych dozwolone jest tylko w przypadkach, w
których bark jest możliwości bezpiecznego odosobnienia ich w innych pomieszczeniach jednostki.
3.
4
Ceę zabezpieczającą wyposaża się w telewizyjny system monitorowania z nasłuchem,
umożliwiający nagrywanie i archiwizację obrazu i dźwięku.
§ 11.
1. Przed umieszczeniem w celi zabezpieczającej osadzonego poddaje się szczegółowemu
przeszukaniu.
2. Osadzony umieszczony w celi zabezpieczającej nie może posiadać żadnych przedmiotów; na czas
niezbędny do utrzymania higieny i spożycia posiłków osadzony otrzymuje przedmioty osobistego użytku.
3. Na czas pobytu w celi zabezpieczającej wydaje się osadzonemu odzież, bieliznę i obuwie, będące
własnością zakładu karnego lub aresztu śledczego, a na okres pory nocnej – materac z pościelą.
§ 12.
5
1. Założenie kajdan lub prowadnic stosuje się w celu częściowego unieruchomienia kończyn
osadzonego lub innej osoby.
2. Kajdany lub prowadnice zakłada się na ręce trzymane z przodu. W przypadku gdy osadzony lub inna
osoba jest agresywna albo niebezpieczna, można założyć kajdany na ręce trzymane z tyłu, a także na
nogi.
§ 13.
6
1. Można stosować pasy obezwładniające jednoczęściowe lub trzyczęściowe.
2. Pas obezwładniający jednoczęściowy stosuje się w celu częściowego unieruchomienia rąk
osadzonego.
3. Pierścienie, w których umieszcza się nadgarstki obu rąk osadzonego, powinny znajdować się na
wysokości bioder, w przedniej części tułowia.
4. Pas obezwładniający trzyczęściowy stosuje się w celu całkowitego unieruchomienia osadzonego. Pas
ten jest przymocowany do łóżka odpowiedniej konstrukcji.
5. Stosując trzyczęściowy pas obezwładniający, używa się jednocześnie wszystkich części pasa.
§ 14.
7
1.
8
Kaftan bezpieczeństwa stosuje się w celu całkowitego unieruchomienia rąk osadzonego.
2.
9
Przy zakładaniu kaftana bezpieczeństwa należy ręce osadzonego usytuować w ten sposób, aby
znajdowały się w przedniej części tułowia na wysokości pasa.
§ 15.
Kask ochronny zakłada się osadzonemu w celu udaremnienia samookaleczenia głowy, po
uprzednim założeniu pasa obezwładniającego jednoczęściowego lub kaftana bezpieczeństwa.
§ 16.
1. Na czas stosowania pasa obezwładniającego jednoczęściowego lub kaftana bezpieczeństwa
osadzonego umieszcza się w celi zabezpieczającej albo w osobnej, w miarę możliwości, odpowiednio
przystosowanej celi.
2. Na czas stosowania pasa obezwładniającego trzyczęściowego lub kasku ochronnego osadzonego
umieszcza się w celi zabezpieczającej.
4
§ 10 ust. 3 dodany rozporządzeniem z dnia 15.02.2005 r. (Dz.U. Nr 39, poz. 365), które wchodzi w życie 25.03.2005 r.
5
§ 12 w brzmieniu rozporządzenia z dnia 15.02.2005 r. (Dz.U. Nr 39, poz. 365), które wchodzi w życie 25.03.2005 r.
6
§ 13 w brzmieniu rozporządzenia z dnia 15.02.2005 r. (Dz.U. Nr 39, poz. 365), które wchodzi w życie 25.03.2005 r.
7
§ 14 oznaczenie ust. 1 i ust. 2 dodane rozporządzeniem z dnia 15.02.2005 r. (Dz.U. Nr 39, poz. 365), które wchodzi w życie
25.03.2005 r.
8
§ 14 ust. 1 dodany rozporządzeniem z dnia 15.02.2005 r. (Dz.U. Nr 39, poz. 365), które wchodzi w życie 25.03.2005 r.
9
§ 14 ust. 2 dodany rozporządzeniem z dnia 15.02.2005 r. (Dz.U. Nr 39, poz. 365), które wchodzi w życie 25.03.2005 r.
§ 17.
Stosowanie środków przymusu bezpośredniego, o których mowa w § 12–15, nie może
powodować nadmiernego ucisku na żuchwę i szyję, klatkę piersiową i jamę brzuszną, utrudniać
oddychania i tamować obiegu krwi.
§ 18.
Wodne środki obezwładniające, w postaci strumienia wody pod ciśnieniem, stosuje się w celu
krótkotrwałego obezwładnienia osadzonego lub innej osoby.
§ 19.
1. Siatkę obezwładniającą stosuje się w celu częściowego unieruchomienia osadzonego lub innej
osoby.
2. Siatkę obezwładniającą miota się z broni palnej albo zarzuca ręcznie.
§ 20.
1. Chemiczne środki obezwładniające stosuje się w celu krótkotrwałego zakłócenia zdolności
widzenia lub obezwładnienia osadzonego albo innej osoby.
2. Chemiczne środki obezwładniające stosuje się ręcznie albo miota z broni palnej.
3. W czasie stosowania chemicznych środków obezwładniających w pomieszczeniu, funkcjonariusz
zakłada maskę przeciwgazową, jeżeli użycie środka mogłoby spowodować u niego skutki, o których
mowa w ust. 1.
4. Jeżeli wskutek stosowania chemicznych środków obezwładniających nastąpiło silne podrażnienie błon
śluzowych, należy poszkodowanemu udzielić pierwszej pomocy.
§ 21.
Reflektor olśniewający stosuje się w celu krótkotrwałego zakłócenia widzenia u osadzonego lub
innej osoby, zwłaszcza dla wsparcia stosowania innych środków przymusu bezpośredniego.
§ 22.
1. Petardy stosuje się w celu rozbicia i ukierunkowania wycofania zgrupowania osadzonych lub
innych osób.
2. Petardy miota się przed zgrupowanie osadzonych lub innych osób.
3. Petardy stosuje się na przestrzeni otwartej, a także w dużych pomieszczeniach zamkniętych.
§ 23.
W czasie stosowania wodnych i chemicznych środków obezwładniających oraz petard należy
zachować szczególną ostrożność, uwzględniając ich właściwości mogące stanowić zagrożenie dla życia
ludzkiego.
§ 24.
1. Pałkę służbową stosuje się w celu odparcia napaści albo pokonania oporu osadzonego lub
innej osoby.
2. Zabrania się:
1)
zadawania uderzeń i pchnięć pałką służbową, z zastrzeżeniem ust. 3, w głowę, szyję, brzuch i
nieumięśnione oraz szczególnie wrażliwe części ciała, a także stosowania na te części ciała
blokady i zakładania dźwigni,
2)
zadawania uderzeń rękojeścią pałki służbowej,
3)
stosowania pałki służbowej wobec osadzonego lub innej osoby, której założono kajdany,
prowadnice, kaftan bezpieczeństwa, pasy obezwładniające albo która jest unieruchomiona siatką
obezwładniającą.
3. Uderzenia i pchnięcia pałką służbową mogą być zadawane we wszystkie części ciała w celu odparcia
bezpośredniego, bezprawnego zamachu na życie lub zdrowie ludzkie.
§ 25.
Pociski niepenetracyjne, miotane z broni palnej, stosuje się w celu obezwładnienia osadzonego
lub innej osoby, tak aby nie zagrażały one życiu ludzkiemu.
§ 26.
Środki przymusu bezpośredniego powinny być stosowane przez taką liczbę funkcjonariuszy, która
zapewni skuteczne i bezpieczne działanie.
§ 27.
1. Decydując o użyciu broni palnej lub psa służbowego, funkcjonariusz jest obowiązany
postępować ze szczególną rozwagą, traktując broń palną oraz psa służbowego jako ostateczne środki
działania.
2. Jeżeli nie zachodzą przesłanki, o których mowa w art. 21 ust. 2 ustawy, funkcjonariusz przed użyciem
broni palnej lub psa służbowego jest obowiązany:
1)
wezwać osadzonego lub inną osobę do zachowania zgodnego z prawem, a w szczególności do
natychmiastowego porzucenia broni lub niebezpiecznego narzędzia, zaniechania ucieczki,
odstąpienia od bezprawnych działań lub użycia przemocy; wezwanie w stosunku do innej osoby
należy poprzedzić okrzykiem "SŁUŻBA WIĘZIENNA",
2)
w razie niepodporządkowania się wezwaniu określonemu w pkt 1, uprzedzić o możliwości
użycia broni palnej lub psa służbowego okrzykiem "STÓJ – BO STRZELAM" albo "STÓJ – BO
UŻYJĘ PSA".
3. W przypadku gdy wezwania, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 2, okażą się bezskuteczne,
funkcjonariusz obowiązany jest oddać strzał ostrzegawczy.
§ 28.
1. Użycie broni palnej polega na oddaniu strzału do osadzonego lub innej osoby.
2. Użycie psa służbowego polega na puszczeniu psa bez kagańca w kierunku osadzonego lub innej
osoby.
3. W razie podjęcia ucieczki przez osadzonego z terenu zakładu karnego zamkniętego lub aresztu
śledczego, funkcjonariusz może użyć broni palnej lub psa służbowego dopiero wówczas, gdy osadzony
wkroczy na pas ochronny.
4. O każdym przypadku oddania strzału ostrzegawczego, użycia broni palnej lub psa służbowego
funkcjonariusz jest obowiązany niezwłocznie powiadomić bezpośredniego przełożonego.
§ 29.
1. Jeżeli wskutek zastosowania środków przymusu bezpośredniego, użycia broni palnej lub psa
służbowego nastąpiło zranienie człowieka, funkcjonariusz jest obowiązany, z zachowaniem
bezpieczeństwa własnego i osób postronnych, udzielić mu pierwszej pomocy, a następnie spowodować
udzielenie pomocy lekarskiej.
2. Jeżeli wskutek zastosowania środków przymusu bezpośredniego, użycia broni palnej lub psa
służbowego nastąpiło zranienie lub śmierć człowieka, funkcjonariusz jest obowiązany natychmiast
powiadomić o tym kierownika jednostki oraz zabezpieczyć ślady i, w miarę możliwości, ustalić świadków
zdarzenia.
3. Kierownik jednostki jest obowiązany zawiadomić właściwego prokuratora o skutkach, o których mowa
w ust. 2.
§ 30.
Funkcjonariusz, który oddał strzał ostrzegawczy, użył broni palnej lub psa służbowego, sporządza
odpowiedni protokół. Wzory protokołów stanowią załączniki nr 3 i 4 do rozporządzenia.
§ 31.
Po zapoznaniu się z protokołem, o którym mowa w § 30, kierownik jednostki wszczyna stosowne
postępowanie wyjaśniające.
§ 32.
Traci moc rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 lutego 1975 r. w sprawie
dopuszczalności użycia przez funkcjonariuszy Służby Więziennej broni oraz stosowania siły fizycznej i
szczególnych środków bezpieczeństwa (Dz.U. Nr 6, poz. 34).
§ 33.
Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.
Załącznik 1.
Protokół zastosowania środków przymusu bezpośredniego względem
osadzonego (wzór)
Załącznik 2.
Protokół zastosowania środków przymusu bezpośredniego wobec innej osoby
niż pozbawiona wolności (wzór)
Załącznik 3.
Protokół użycia broni palnej lub psa służbowego względem osadzonego (wzór)
Załącznik 4.
Protokół użycia broni palnej lub psa służbowego wobec innej osoby niż
pozbawiona wolności (wzór)
[ Pobierz całość w formacie PDF ]