252 Rozporz dzenie Rady Ministr w w sprawie szczeg owych warunk w stosowania rodk w przymusu bezpo redniego oraz u-ycia ...
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
brzmienie od 2006-10-21
Rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie szczegółowych warunków stosowania środków
przymusu bezpośredniego oraz użycia broni palnej lub psa służbowego przez
funkcjonariuszy Służby Więziennej oraz sposobu postępowania w tym zakresie
z dnia 20 listopada 1996 r. (Dz.U. Nr 136, poz. 637)
Zmiany aktu:
2006-10-21
Dz.U. 2006
Nr 181
poz. 1327
§ 1
2005-03-25
Dz.U. 2005
Nr 39
poz. 365
1996-12-12
Na podstawie art. 22 ustawy z dnia 26 kwietnia 1996 r. o Służbie Więziennej (Dz.U. Nr 61, poz. 283 i Nr 106, poz. 496)
zarządza się, co następuje:
§ 1.
Użyte w rozporządzeniu określenia oznaczają:
1)
ustawa – ustawę z dnia 26 kwietnia 1996 r. o Służbie Więziennej (Dz.U. Nr 61, poz. 283 i Nr 106, poz. 496),
2)
osadzony – osobę:
a)
tymczasowo aresztowaną,
b)
odbywającą karę pozbawienia wolności,
c)
w stosunku do której wykonywany jest areszt zastosowany na podstawie innych przepisów oraz
umów międzynarodowych, których stroną jest Rzeczpospolita Polska,
3)
inna osoba – osobę, o której mowa w art. 19 ust. 3 ustawy,
4)
funkcjonariusz – funkcjonariusza Służby Więziennej,
5)
kierownik jednostki – Dyrektora Generalnego Służby Więziennej, dyrektora okręgowego Służby Więziennej,
dyrektora zakładu karnego i aresztu śledczego oraz kierownika podległego im oddziału, komendanta ośrodka
szkolenia i ośrodka doskonalenia kadr Służby Więziennej,
§ 2.
6)
dowódca zmiany – funkcjonariusza kierującego zmianą w zakładzie karnym, areszcie śledczym lub w
podległym im oddziale.
1. Funkcjonariusze mogą stosować środki przymusu bezpośredniego w przypadkach określonych w art. 19 ust. 2, 3 i
5 ustawy, a broń palną lub psa służbowego – w przypadkach określonych w art. 20 ustawy.
2. W razie uzasadnionej potrzeby można stosować jednocześnie kilka środków przymusu bezpośredniego.
3. Funkcjonariusze mogą stosować wyłącznie znajdujące się na wyposażeniu Służby Więziennej środki przymusu
bezpośredniego, broń palną oraz psa służbowego.
4. Przed zastosowaniem środka przymusu bezpośredniego funkcjonariusz jest obowiązany wezwać osadzonego lub
inną osobę do zachowania zgodnego z prawem, a w razie niepodporządkowania się wezwaniu - ostrzec o możliwości
zastosowania tego środka.
5. Zastosowanie środków przymusu bezpośredniego albo użycie broni palnej lub psa służbowego należy odnotować w
książkach przebiegu służby i protokołach, o których mowa w § 3 ust. 4 lub § 30.
§ 3.
1. O zastosowaniu środka przymusu bezpośredniego decyduje kierownik jednostki lub osoba, która go zastępuje. W
przypadku wykonywania czynności służbowej przez kilku funkcjonariuszy, o zastosowaniu środka przymusu
bezpośredniego decyduje funkcjonariusz dowodzący tą czynnością.
2. Funkcjonariusz może samodzielnie decydować o zastosowaniu środków przymusu bezpośredniego, w które został
wyposażony w związku z wykonywaną czynnością służbową, w przypadku usiłowania zamachu na życie lub zdrowie
ludzkie, usiłowania ucieczki przez osadzonego, a także w pościgu za osadzonym lub inną osobą. O zaistniałym
zdarzeniu funkcjonariusz niezwłocznie melduje swojemu bezpośredniemu przełożonemu.
3. O zaprzestaniu stosowania środków przymusu bezpośredniego decydują odpowiednio osoby wymienione w ust. 1 i
2.
4. W razie zastosowania środków przymusu bezpośredniego funkcjonariusz dowodzący tą czynnością lub
funkcjonariusz, o którym mowa w ust. 2, sporządza odpowiedni protokół, chyba że środki zastosowano na podstawie
art. 19 ust. 5 ustawy. Wzory protokołów stanowią załącznik nr 1 i 2 do rozporządzenia.
5.
1
O zastosowaniu środka przymusu bezpośredniego należy zawiadomić niezwłocznie za pomocą telefaksu lub
poczty elektronicznej dyrektora okręgowego Służby Więziennej, któremu w terminie 7 dni przesyła się także protokół
zastosowania tego środka.
§ 4.
1. Osadzonego, wobec którego zastosowano środek przymusu bezpośredniego, poddaje się badaniu lekarskiemu, o
ile jest to możliwe, w czasie stosowania środka, a także po zaprzestaniu jego stosowania.
2. W razie nieobecności lekarza na terenie zakładu karnego lub aresztu śledczego, badanie lekarskie osadzonego, po
zaprzestaniu stosowania środka przymusu bezpośredniego, powinno być przeprowadzone bez zbędnej zwłoki.
3. W razie konieczności stosowania środków przymusu bezpośredniego, o których mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2–5
ustawy, przez okres przekraczający 24 godziny, lekarz, po przeprowadzeniu badania, przedstawia opinię co do
możliwości dalszego ich stosowania.
4. Wyniki badania lekarskiego, o którym mowa w ust. 1 i 3, należy odnotować w dokumentacji medycznej
osadzonego.
5. W razie zastosowania środka przymusu bezpośredniego wobec innej osoby, badanie, o którym mowa w ust. 1,
wykonuje się niezwłocznie po przerwaniu stosowania środka, o ile osoba ta wyrazi zgodę, chyba że zachodzi stan
zagrożenia życia lub nie jest ona w stanie wyrazić swojej woli.
§ 4a.
2
Lekarz, psycholog, wychowawca, każdorazowo w przypadku zamieszczania swojej opinii w protokole stosowania
środków przymusu bezpośredniego, jest zobowiązany do oceny potrzeby dalszego stosowania tego środka wobec
osadzonego i udokumentowania tej oceny w protokole, o którym mowa w § 3 ust. 4.
§ 5.
1. Dowódca zmiany jest obowiązany, po przeprowadzeniu kontroli, do dokonywania oceny, w odstępach czasu nie
przekraczających 2 godzin, czy jest konieczne dalsze stosowanie środków, o których mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2–5
ustawy.
2. Zachowanie osadzonego, wobec którego zastosowano środki przymusu bezpośredniego, o których mowa w art. 19
ust. 1 pkt 2–5 ustawy, podlega kontroli przez funkcjonariusza pełniącego służbę w oddziale dla osadzonych lub innego
funkcjonariusza wyznaczonego przez dowódcę zmiany, nie rzadziej niż co godzinę.
3. W przypadku usiłowania zamachu na życie własne, zachowanie osadzonego podlega kontroli, o której mowa w ust.
2, nie rzadziej niż co 15 minut.
4.
3
Zasad kontroli, o których mowa w ust. 2 i 3, można nie stosować wobec osadzonego umieszczonego w celi
zabezpieczającej.
§ 6.
W jednostce organizacyjnej Służby Więziennej, nie będącej zakładem karnym lub aresztem śledczym, stosowanie
kajdan wobec innej osoby albo kajdan, jednoczęściowego pasa obezwładniającego lub kaftana bezpieczeństwa wobec
osadzonego kontroluje funkcjonariusz wyznaczony przez kierownika tej jednostki.
§ 7.
Wyniki badań lekarskich osadzonego lub innej osoby oraz wyniki kontroli stosowania środków przymusu
bezpośredniego należy odnotować w protokole, o którym mowa w § 3 ust. 4.
§ 8.
1. Po zaprzestaniu stosowania środka przymusu bezpośredniego kierownik jednostki lub osoba, która go zastępuje,
jest obowiązany wysłuchać osadzonego i pouczyć go o prawie złożenia skargi do sądu penitencjarnego.
2. Po zapoznaniu się z protokołem, o którym mowa w § 3 ust. 4, kierownik jednostki dokonuje oceny zasadności
1
§ 3 ust. 5 dodany rozporządzeniem z dnia 15.02.2005 r. (Dz.U. Nr 39, poz. 365), które wchodzi w życie 25.03.2005 r.
2
§ 4a dodany rozporządzeniem z dnia 19.09.2006 r. (Dz.U. Nr 181, poz. 1327), które wchodzi w życie 21.10.2006 r.
3
§ 5 ust. 4 w brzmieniu rozporządzenia z dnia 15.02.2005 r. (Dz.U. Nr 39, poz. 365), które wchodzi w życie 25.03.2005 r.
stosowania środka przymusu, a także potrzeby przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego.
§ 9.
1. Wobec osadzonego lub innej osoby siłę fizyczną stosuje się w celu doraźnego, krótkotrwałego, ręcznego
obezwładnienia lub zmuszenia do wykonania polecenia.
2. Używając siły fizycznej nie należy zadawać uderzeń, chyba że funkcjonariusz działa w celu odparcia zamachu na
życie lub zdrowie ludzkie albo mienie, a także w celu przeciwdziałania ucieczce osadzonego.
§ 10.
1. Umieszczenie w celi zabezpieczającej służy czasowemu odosobnieniu osadzonego.
2. Umieszczenie w celi zabezpieczającej kilku osadzonych dozwolone jest tylko w przypadkach, w których brak jest
możliwości bezpiecznego odosobnienia ich w innych pomieszczeniach jednostki.
3.
4
Celę zabezpieczającą wyposaża się w telewizyjny system monitorowania z nasłuchem, umożliwiający nagrywanie
i archiwizację obrazu i dźwięku.
§ 11.
1. Przed umieszczeniem w celi zabezpieczającej osadzonego poddaje się szczegółowemu przeszukaniu.
2. Osadzony umieszczony w celi zabezpieczającej nie może posiadać żadnych przedmiotów; na czas niezbędny do
utrzymania higieny i spożycia posiłków osadzony otrzymuje przedmioty osobistego użytku.
3. Na czas pobytu w celi zabezpieczającej wydaje się osadzonemu odzież, bieliznę i obuwie, będące własnością
zakładu karnego lub aresztu śledczego, a na okres pory nocnej – materac z pościelą.
§ 12.
5
1. Założenie kajdan lub prowadnic stosuje się w celu częściowego unieruchomienia kończyn osadzonego lub innej
osoby.
2. Kajdany lub prowadnice zakłada się na ręce trzymane z przodu. W przypadku gdy osadzony lub inna osoba jest
agresywna albo niebezpieczna, można założyć kajdany na ręce trzymane z tyłu, a także na nogi.
§ 13.
6
1. Można stosować pasy obezwładniające jednoczęściowe lub trzyczęściowe.
2. Pas obezwładniający jednoczęściowy stosuje się w celu częściowego unieruchomienia rąk osadzonego.
3. Pierścienie, w których umieszcza się nadgarstki obu rąk osadzonego, powinny znajdować się na wysokości bioder,
w przedniej części tułowia.
4. Pas obezwładniający trzyczęściowy stosuje się w celu całkowitego unieruchomienia osadzonego. Pas ten jest
przymocowany do łóżka odpowiedniej konstrukcji.
5. Stosując trzyczęściowy pas obezwładniający, używa się jednocześnie wszystkich części pasa.
§ 14.
7
1.
8
Kaftan bezpieczeństwa stosuje się w celu całkowitego unieruchomienia rąk osadzonego.
2.
9
Przy zakładaniu kaftana bezpieczeństwa należy ręce osadzonego usytuować w ten sposób, aby znajdowały się w
przedniej części tułowia na wysokości pasa.
§ 15.
Kask ochronny zakłada się osadzonemu w celu udaremnienia samookaleczenia głowy, po uprzednim założeniu pasa
obezwładniającego jednoczęściowego lub kaftana bezpieczeństwa.
§ 16.
4
§ 10 ust. 3 dodany rozporządzeniem z dnia 15.02.2005 r. (Dz.U. Nr 39, poz. 365), które wchodzi w życie 25.03.2005 r.
5
§ 12 w brzmieniu rozporządzenia z dnia 15.02.2005 r. (Dz.U. Nr 39, poz. 365), które wchodzi w życie 25.03.2005 r.
6
§ 13 w brzmieniu rozporządzenia z dnia 15.02.2005 r. (Dz.U. Nr 39, poz. 365), które wchodzi w życie 25.03.2005 r.
7
§ 14 oznaczenie ust. 1 i ust. 2 dodane rozporządzeniem z dnia 15.02.2005 r. (Dz.U. Nr 39, poz. 365), które wchodzi w życie 25.03.2005 r.
8
§ 14 ust. 1 dodany rozporządzeniem z dnia 15.02.2005 r. (Dz.U. Nr 39, poz. 365), które wchodzi w życie 25.03.2005 r.
9
§ 14 ust. 2 dodany rozporządzeniem z dnia 15.02.2005 r. (Dz.U. Nr 39, poz. 365), które wchodzi w życie 25.03.2005 r.
1. Na czas stosowania pasa obezwładniającego jednoczęściowego lub kaftana bezpieczeństwa osadzonego
umieszcza się w celi zabezpieczającej albo w osobnej, w miarę możliwości, odpowiednio przystosowanej celi.
2. Na czas stosowania pasa obezwładniającego trzyczęściowego lub kasku ochronnego osadzonego umieszcza się w
celi zabezpieczającej.
§ 17.
Stosowanie środków przymusu bezpośredniego, o których mowa w § 12–15, nie może powodować nadmiernego
ucisku na żuchwę i szyję, klatkę piersiową i jamę brzuszną, utrudniać oddychania i tamować obiegu krwi.
§ 18.
Wodne środki obezwładniające, w postaci strumienia wody pod ciśnieniem, stosuje się w celu krótkotrwałego
obezwładnienia osadzonego lub innej osoby.
§ 19.
1. Siatkę obezwładniającą stosuje się w celu częściowego unieruchomienia osadzonego lub innej osoby.
2. Siatkę obezwładniającą miota się z broni palnej albo zarzuca ręcznie.
§ 20.
1. Chemiczne środki obezwładniające stosuje się w celu krótkotrwałego zakłócenia zdolności widzenia lub
obezwładnienia osadzonego albo innej osoby.
2. Chemiczne środki obezwładniające stosuje się ręcznie albo miota z broni palnej.
3. W czasie stosowania chemicznych środków obezwładniających w pomieszczeniu, funkcjonariusz zakłada maskę
przeciwgazową, jeżeli użycie środka mogłoby spowodować u niego skutki, o których mowa w ust. 1.
4. Jeżeli wskutek stosowania chemicznych środków obezwładniających nastąpiło silne podrażnienie błon śluzowych,
należy poszkodowanemu udzielić pierwszej pomocy.
§ 21.
Reflektor olśniewający stosuje się w celu krótkotrwałego zakłócenia widzenia u osadzonego lub innej osoby, zwłaszcza
dla wsparcia stosowania innych środków przymusu bezpośredniego.
§ 22.
1. Petardy stosuje się w celu rozbicia i ukierunkowania wycofania zgrupowania osadzonych lub innych osób.
2. Petardy miota się przed zgrupowanie osadzonych lub innych osób.
3. Petardy stosuje się na przestrzeni otwartej, a także w dużych pomieszczeniach zamkniętych.
§ 23.
W czasie stosowania wodnych i chemicznych środków obezwładniających oraz petard należy zachować szczególną
ostrożność, uwzględniając ich właściwości mogące stanowić zagrożenie dla życia ludzkiego.
§ 24.
1. Pałkę służbową stosuje się w celu odparcia napaści albo pokonania oporu osadzonego lub innej osoby.
2. Zabrania się:
1)
zadawania uderzeń i pchnięć pałką służbową, z zastrzeżeniem ust. 3, w głowę, szyję, brzuch i
nieumięśnione oraz szczególnie wrażliwe części ciała, a także stosowania na te części ciała blokady i
zakładania dźwigni,
2)
zadawania uderzeń rękojeścią pałki służbowej,
3. Uderzenia i pchnięcia pałką służbową mogą być zadawane we wszystkie części ciała w celu odparcia
bezpośredniego, bezprawnego zamachu na życie lub zdrowie ludzkie.
§ 25.
Pociski niepenetracyjne, miotane z broni palnej, stosuje się w celu obezwładnienia osadzonego lub innej osoby, tak
aby nie zagrażały one życiu ludzkiemu.
§ 26.
Środki przymusu bezpośredniego powinny być stosowane przez taką liczbę funkcjonariuszy, która zapewni skuteczne i
3)
stosowania pałki służbowej wobec osadzonego lub innej osoby, której założono kajdany, prowadnice, kaftan
bezpieczeństwa, pasy obezwładniające albo która jest unieruchomiona siatką obezwładniającą.
bezpieczne działanie.
§ 27.
1. Decydując o użyciu broni palnej lub psa służbowego, funkcjonariusz jest obowiązany postępować ze szczególną
rozwagą, traktując broń palną oraz psa służbowego jako ostateczne środki działania.
2. Jeżeli nie zachodzą przesłanki, o których mowa w art. 21 ust. 2 ustawy, funkcjonariusz przed użyciem broni palnej
lub psa służbowego jest obowiązany:
1)
wezwać osadzonego lub inną osobę do zachowania zgodnego z prawem, a w szczególności do
natychmiastowego porzucenia broni lub niebezpiecznego narzędzia, zaniechania ucieczki, odstąpienia od
bezprawnych działań lub użycia przemocy; wezwanie w stosunku do innej osoby należy poprzedzić okrzykiem
"SŁUŻBA WIĘZIENNA",
3. W przypadku gdy wezwania, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 2, okażą się bezskuteczne, funkcjonariusz obowiązany
jest oddać strzał ostrzegawczy.
§ 28.
1. Użycie broni palnej polega na oddaniu strzału do osadzonego lub innej osoby.
2. Użycie psa służbowego polega na puszczeniu psa bez kagańca w kierunku osadzonego lub innej osoby.
3. W razie podjęcia ucieczki przez osadzonego z terenu zakładu karnego zamkniętego lub aresztu śledczego,
funkcjonariusz może użyć broni palnej lub psa służbowego dopiero wówczas, gdy osadzony wkroczy na pas ochronny.
4. O każdym przypadku oddania strzału ostrzegawczego, użycia broni palnej lub psa służbowego funkcjonariusz jest
obowiązany niezwłocznie powiadomić bezpośredniego przełożonego.
§ 29.
1. Jeżeli wskutek zastosowania środków przymusu bezpośredniego, użycia broni palnej lub psa służbowego nastąpiło
zranienie człowieka, funkcjonariusz jest obowiązany, z zachowaniem bezpieczeństwa własnego i osób postronnych,
udzielić mu pierwszej pomocy, a następnie spowodować udzielenie pomocy lekarskiej.
2. Jeżeli wskutek zastosowania środków przymusu bezpośredniego, użycia broni palnej lub psa służbowego nastąpiło
zranienie lub śmierć człowieka, funkcjonariusz jest obowiązany natychmiast powiadomić o tym kierownika jednostki
oraz zabezpieczyć ślady i, w miarę możliwości, ustalić świadków zdarzenia.
3. Kierownik jednostki jest obowiązany zawiadomić właściwego prokuratora o skutkach, o których mowa w ust. 2.
§ 30.
Funkcjonariusz, który oddał strzał ostrzegawczy, użył broni palnej lub psa służbowego, sporządza odpowiedni protokół.
Wzory protokołów stanowią załączniki nr 3 i 4 do rozporządzenia.
§ 31.
Po zapoznaniu się z protokołem, o którym mowa w § 30, kierownik jednostki wszczyna stosowne postępowanie
wyjaśniające.
§ 32.
Traci moc rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 lutego 1975 r. w sprawie dopuszczalności użycia przez
funkcjonariuszy Służby Więziennej broni oraz stosowania siły fizycznej i szczególnych środków bezpieczeństwa (Dz.U.
Nr 6, poz. 34).
§ 33.
Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.
Załącznik 1.
Protokół zastosowania środków przymusu bezpośredniego względem
osadzonego (wzór)
Załącznik 2.
Protokół zastosowania środków przymusu bezpośredniego wobec innej osoby
niż pozbawiona wolności (wzór)
Załącznik 3.
Protokół użycia broni palnej lub psa służbowego względem osadzonego (wzór)
Załącznik 4.
Protokół użycia broni palnej lub psa służbowego wobec innej osoby niż
pozbawiona wolności (wzór)
2)
w razie niepodporządkowania się wezwaniu określonemu w pkt 1, uprzedzić o możliwości użycia broni palnej
lub psa służbowego okrzykiem "STÓJ – BO STRZELAM" albo "STÓJ – BO UŻYJĘ PSA".
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl charloteee.keep.pl
brzmienie od 2006-10-21
Rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie szczegółowych warunków stosowania środków
przymusu bezpośredniego oraz użycia broni palnej lub psa służbowego przez
funkcjonariuszy Służby Więziennej oraz sposobu postępowania w tym zakresie
z dnia 20 listopada 1996 r. (Dz.U. Nr 136, poz. 637)
Zmiany aktu:
2006-10-21
Dz.U. 2006
Nr 181
poz. 1327
§ 1
2005-03-25
Dz.U. 2005
Nr 39
poz. 365
1996-12-12
Na podstawie art. 22 ustawy z dnia 26 kwietnia 1996 r. o Służbie Więziennej (Dz.U. Nr 61, poz. 283 i Nr 106, poz. 496)
zarządza się, co następuje:
§ 1.
Użyte w rozporządzeniu określenia oznaczają:
1)
ustawa – ustawę z dnia 26 kwietnia 1996 r. o Służbie Więziennej (Dz.U. Nr 61, poz. 283 i Nr 106, poz. 496),
2)
osadzony – osobę:
a)
tymczasowo aresztowaną,
b)
odbywającą karę pozbawienia wolności,
c)
w stosunku do której wykonywany jest areszt zastosowany na podstawie innych przepisów oraz
umów międzynarodowych, których stroną jest Rzeczpospolita Polska,
3)
inna osoba – osobę, o której mowa w art. 19 ust. 3 ustawy,
4)
funkcjonariusz – funkcjonariusza Służby Więziennej,
5)
kierownik jednostki – Dyrektora Generalnego Służby Więziennej, dyrektora okręgowego Służby Więziennej,
dyrektora zakładu karnego i aresztu śledczego oraz kierownika podległego im oddziału, komendanta ośrodka
szkolenia i ośrodka doskonalenia kadr Służby Więziennej,
§ 2.
6)
dowódca zmiany – funkcjonariusza kierującego zmianą w zakładzie karnym, areszcie śledczym lub w
podległym im oddziale.
1. Funkcjonariusze mogą stosować środki przymusu bezpośredniego w przypadkach określonych w art. 19 ust. 2, 3 i
5 ustawy, a broń palną lub psa służbowego – w przypadkach określonych w art. 20 ustawy.
2. W razie uzasadnionej potrzeby można stosować jednocześnie kilka środków przymusu bezpośredniego.
3. Funkcjonariusze mogą stosować wyłącznie znajdujące się na wyposażeniu Służby Więziennej środki przymusu
bezpośredniego, broń palną oraz psa służbowego.
4. Przed zastosowaniem środka przymusu bezpośredniego funkcjonariusz jest obowiązany wezwać osadzonego lub
inną osobę do zachowania zgodnego z prawem, a w razie niepodporządkowania się wezwaniu - ostrzec o możliwości
zastosowania tego środka.
5. Zastosowanie środków przymusu bezpośredniego albo użycie broni palnej lub psa służbowego należy odnotować w
książkach przebiegu służby i protokołach, o których mowa w § 3 ust. 4 lub § 30.
§ 3.
1. O zastosowaniu środka przymusu bezpośredniego decyduje kierownik jednostki lub osoba, która go zastępuje. W
przypadku wykonywania czynności służbowej przez kilku funkcjonariuszy, o zastosowaniu środka przymusu
bezpośredniego decyduje funkcjonariusz dowodzący tą czynnością.
2. Funkcjonariusz może samodzielnie decydować o zastosowaniu środków przymusu bezpośredniego, w które został
wyposażony w związku z wykonywaną czynnością służbową, w przypadku usiłowania zamachu na życie lub zdrowie
ludzkie, usiłowania ucieczki przez osadzonego, a także w pościgu za osadzonym lub inną osobą. O zaistniałym
zdarzeniu funkcjonariusz niezwłocznie melduje swojemu bezpośredniemu przełożonemu.
3. O zaprzestaniu stosowania środków przymusu bezpośredniego decydują odpowiednio osoby wymienione w ust. 1 i
2.
4. W razie zastosowania środków przymusu bezpośredniego funkcjonariusz dowodzący tą czynnością lub
funkcjonariusz, o którym mowa w ust. 2, sporządza odpowiedni protokół, chyba że środki zastosowano na podstawie
art. 19 ust. 5 ustawy. Wzory protokołów stanowią załącznik nr 1 i 2 do rozporządzenia.
5.
1
O zastosowaniu środka przymusu bezpośredniego należy zawiadomić niezwłocznie za pomocą telefaksu lub
poczty elektronicznej dyrektora okręgowego Służby Więziennej, któremu w terminie 7 dni przesyła się także protokół
zastosowania tego środka.
§ 4.
1. Osadzonego, wobec którego zastosowano środek przymusu bezpośredniego, poddaje się badaniu lekarskiemu, o
ile jest to możliwe, w czasie stosowania środka, a także po zaprzestaniu jego stosowania.
2. W razie nieobecności lekarza na terenie zakładu karnego lub aresztu śledczego, badanie lekarskie osadzonego, po
zaprzestaniu stosowania środka przymusu bezpośredniego, powinno być przeprowadzone bez zbędnej zwłoki.
3. W razie konieczności stosowania środków przymusu bezpośredniego, o których mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2–5
ustawy, przez okres przekraczający 24 godziny, lekarz, po przeprowadzeniu badania, przedstawia opinię co do
możliwości dalszego ich stosowania.
4. Wyniki badania lekarskiego, o którym mowa w ust. 1 i 3, należy odnotować w dokumentacji medycznej
osadzonego.
5. W razie zastosowania środka przymusu bezpośredniego wobec innej osoby, badanie, o którym mowa w ust. 1,
wykonuje się niezwłocznie po przerwaniu stosowania środka, o ile osoba ta wyrazi zgodę, chyba że zachodzi stan
zagrożenia życia lub nie jest ona w stanie wyrazić swojej woli.
§ 4a.
2
Lekarz, psycholog, wychowawca, każdorazowo w przypadku zamieszczania swojej opinii w protokole stosowania
środków przymusu bezpośredniego, jest zobowiązany do oceny potrzeby dalszego stosowania tego środka wobec
osadzonego i udokumentowania tej oceny w protokole, o którym mowa w § 3 ust. 4.
§ 5.
1. Dowódca zmiany jest obowiązany, po przeprowadzeniu kontroli, do dokonywania oceny, w odstępach czasu nie
przekraczających 2 godzin, czy jest konieczne dalsze stosowanie środków, o których mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2–5
ustawy.
2. Zachowanie osadzonego, wobec którego zastosowano środki przymusu bezpośredniego, o których mowa w art. 19
ust. 1 pkt 2–5 ustawy, podlega kontroli przez funkcjonariusza pełniącego służbę w oddziale dla osadzonych lub innego
funkcjonariusza wyznaczonego przez dowódcę zmiany, nie rzadziej niż co godzinę.
3. W przypadku usiłowania zamachu na życie własne, zachowanie osadzonego podlega kontroli, o której mowa w ust.
2, nie rzadziej niż co 15 minut.
4.
3
Zasad kontroli, o których mowa w ust. 2 i 3, można nie stosować wobec osadzonego umieszczonego w celi
zabezpieczającej.
§ 6.
W jednostce organizacyjnej Służby Więziennej, nie będącej zakładem karnym lub aresztem śledczym, stosowanie
kajdan wobec innej osoby albo kajdan, jednoczęściowego pasa obezwładniającego lub kaftana bezpieczeństwa wobec
osadzonego kontroluje funkcjonariusz wyznaczony przez kierownika tej jednostki.
§ 7.
Wyniki badań lekarskich osadzonego lub innej osoby oraz wyniki kontroli stosowania środków przymusu
bezpośredniego należy odnotować w protokole, o którym mowa w § 3 ust. 4.
§ 8.
1. Po zaprzestaniu stosowania środka przymusu bezpośredniego kierownik jednostki lub osoba, która go zastępuje,
jest obowiązany wysłuchać osadzonego i pouczyć go o prawie złożenia skargi do sądu penitencjarnego.
2. Po zapoznaniu się z protokołem, o którym mowa w § 3 ust. 4, kierownik jednostki dokonuje oceny zasadności
1
§ 3 ust. 5 dodany rozporządzeniem z dnia 15.02.2005 r. (Dz.U. Nr 39, poz. 365), które wchodzi w życie 25.03.2005 r.
2
§ 4a dodany rozporządzeniem z dnia 19.09.2006 r. (Dz.U. Nr 181, poz. 1327), które wchodzi w życie 21.10.2006 r.
3
§ 5 ust. 4 w brzmieniu rozporządzenia z dnia 15.02.2005 r. (Dz.U. Nr 39, poz. 365), które wchodzi w życie 25.03.2005 r.
stosowania środka przymusu, a także potrzeby przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego.
§ 9.
1. Wobec osadzonego lub innej osoby siłę fizyczną stosuje się w celu doraźnego, krótkotrwałego, ręcznego
obezwładnienia lub zmuszenia do wykonania polecenia.
2. Używając siły fizycznej nie należy zadawać uderzeń, chyba że funkcjonariusz działa w celu odparcia zamachu na
życie lub zdrowie ludzkie albo mienie, a także w celu przeciwdziałania ucieczce osadzonego.
§ 10.
1. Umieszczenie w celi zabezpieczającej służy czasowemu odosobnieniu osadzonego.
2. Umieszczenie w celi zabezpieczającej kilku osadzonych dozwolone jest tylko w przypadkach, w których brak jest
możliwości bezpiecznego odosobnienia ich w innych pomieszczeniach jednostki.
3.
4
Celę zabezpieczającą wyposaża się w telewizyjny system monitorowania z nasłuchem, umożliwiający nagrywanie
i archiwizację obrazu i dźwięku.
§ 11.
1. Przed umieszczeniem w celi zabezpieczającej osadzonego poddaje się szczegółowemu przeszukaniu.
2. Osadzony umieszczony w celi zabezpieczającej nie może posiadać żadnych przedmiotów; na czas niezbędny do
utrzymania higieny i spożycia posiłków osadzony otrzymuje przedmioty osobistego użytku.
3. Na czas pobytu w celi zabezpieczającej wydaje się osadzonemu odzież, bieliznę i obuwie, będące własnością
zakładu karnego lub aresztu śledczego, a na okres pory nocnej – materac z pościelą.
§ 12.
5
1. Założenie kajdan lub prowadnic stosuje się w celu częściowego unieruchomienia kończyn osadzonego lub innej
osoby.
2. Kajdany lub prowadnice zakłada się na ręce trzymane z przodu. W przypadku gdy osadzony lub inna osoba jest
agresywna albo niebezpieczna, można założyć kajdany na ręce trzymane z tyłu, a także na nogi.
§ 13.
6
1. Można stosować pasy obezwładniające jednoczęściowe lub trzyczęściowe.
2. Pas obezwładniający jednoczęściowy stosuje się w celu częściowego unieruchomienia rąk osadzonego.
3. Pierścienie, w których umieszcza się nadgarstki obu rąk osadzonego, powinny znajdować się na wysokości bioder,
w przedniej części tułowia.
4. Pas obezwładniający trzyczęściowy stosuje się w celu całkowitego unieruchomienia osadzonego. Pas ten jest
przymocowany do łóżka odpowiedniej konstrukcji.
5. Stosując trzyczęściowy pas obezwładniający, używa się jednocześnie wszystkich części pasa.
§ 14.
7
1.
8
Kaftan bezpieczeństwa stosuje się w celu całkowitego unieruchomienia rąk osadzonego.
2.
9
Przy zakładaniu kaftana bezpieczeństwa należy ręce osadzonego usytuować w ten sposób, aby znajdowały się w
przedniej części tułowia na wysokości pasa.
§ 15.
Kask ochronny zakłada się osadzonemu w celu udaremnienia samookaleczenia głowy, po uprzednim założeniu pasa
obezwładniającego jednoczęściowego lub kaftana bezpieczeństwa.
§ 16.
4
§ 10 ust. 3 dodany rozporządzeniem z dnia 15.02.2005 r. (Dz.U. Nr 39, poz. 365), które wchodzi w życie 25.03.2005 r.
5
§ 12 w brzmieniu rozporządzenia z dnia 15.02.2005 r. (Dz.U. Nr 39, poz. 365), które wchodzi w życie 25.03.2005 r.
6
§ 13 w brzmieniu rozporządzenia z dnia 15.02.2005 r. (Dz.U. Nr 39, poz. 365), które wchodzi w życie 25.03.2005 r.
7
§ 14 oznaczenie ust. 1 i ust. 2 dodane rozporządzeniem z dnia 15.02.2005 r. (Dz.U. Nr 39, poz. 365), które wchodzi w życie 25.03.2005 r.
8
§ 14 ust. 1 dodany rozporządzeniem z dnia 15.02.2005 r. (Dz.U. Nr 39, poz. 365), które wchodzi w życie 25.03.2005 r.
9
§ 14 ust. 2 dodany rozporządzeniem z dnia 15.02.2005 r. (Dz.U. Nr 39, poz. 365), które wchodzi w życie 25.03.2005 r.
1. Na czas stosowania pasa obezwładniającego jednoczęściowego lub kaftana bezpieczeństwa osadzonego
umieszcza się w celi zabezpieczającej albo w osobnej, w miarę możliwości, odpowiednio przystosowanej celi.
2. Na czas stosowania pasa obezwładniającego trzyczęściowego lub kasku ochronnego osadzonego umieszcza się w
celi zabezpieczającej.
§ 17.
Stosowanie środków przymusu bezpośredniego, o których mowa w § 12–15, nie może powodować nadmiernego
ucisku na żuchwę i szyję, klatkę piersiową i jamę brzuszną, utrudniać oddychania i tamować obiegu krwi.
§ 18.
Wodne środki obezwładniające, w postaci strumienia wody pod ciśnieniem, stosuje się w celu krótkotrwałego
obezwładnienia osadzonego lub innej osoby.
§ 19.
1. Siatkę obezwładniającą stosuje się w celu częściowego unieruchomienia osadzonego lub innej osoby.
2. Siatkę obezwładniającą miota się z broni palnej albo zarzuca ręcznie.
§ 20.
1. Chemiczne środki obezwładniające stosuje się w celu krótkotrwałego zakłócenia zdolności widzenia lub
obezwładnienia osadzonego albo innej osoby.
2. Chemiczne środki obezwładniające stosuje się ręcznie albo miota z broni palnej.
3. W czasie stosowania chemicznych środków obezwładniających w pomieszczeniu, funkcjonariusz zakłada maskę
przeciwgazową, jeżeli użycie środka mogłoby spowodować u niego skutki, o których mowa w ust. 1.
4. Jeżeli wskutek stosowania chemicznych środków obezwładniających nastąpiło silne podrażnienie błon śluzowych,
należy poszkodowanemu udzielić pierwszej pomocy.
§ 21.
Reflektor olśniewający stosuje się w celu krótkotrwałego zakłócenia widzenia u osadzonego lub innej osoby, zwłaszcza
dla wsparcia stosowania innych środków przymusu bezpośredniego.
§ 22.
1. Petardy stosuje się w celu rozbicia i ukierunkowania wycofania zgrupowania osadzonych lub innych osób.
2. Petardy miota się przed zgrupowanie osadzonych lub innych osób.
3. Petardy stosuje się na przestrzeni otwartej, a także w dużych pomieszczeniach zamkniętych.
§ 23.
W czasie stosowania wodnych i chemicznych środków obezwładniających oraz petard należy zachować szczególną
ostrożność, uwzględniając ich właściwości mogące stanowić zagrożenie dla życia ludzkiego.
§ 24.
1. Pałkę służbową stosuje się w celu odparcia napaści albo pokonania oporu osadzonego lub innej osoby.
2. Zabrania się:
1)
zadawania uderzeń i pchnięć pałką służbową, z zastrzeżeniem ust. 3, w głowę, szyję, brzuch i
nieumięśnione oraz szczególnie wrażliwe części ciała, a także stosowania na te części ciała blokady i
zakładania dźwigni,
2)
zadawania uderzeń rękojeścią pałki służbowej,
3. Uderzenia i pchnięcia pałką służbową mogą być zadawane we wszystkie części ciała w celu odparcia
bezpośredniego, bezprawnego zamachu na życie lub zdrowie ludzkie.
§ 25.
Pociski niepenetracyjne, miotane z broni palnej, stosuje się w celu obezwładnienia osadzonego lub innej osoby, tak
aby nie zagrażały one życiu ludzkiemu.
§ 26.
Środki przymusu bezpośredniego powinny być stosowane przez taką liczbę funkcjonariuszy, która zapewni skuteczne i
3)
stosowania pałki służbowej wobec osadzonego lub innej osoby, której założono kajdany, prowadnice, kaftan
bezpieczeństwa, pasy obezwładniające albo która jest unieruchomiona siatką obezwładniającą.
bezpieczne działanie.
§ 27.
1. Decydując o użyciu broni palnej lub psa służbowego, funkcjonariusz jest obowiązany postępować ze szczególną
rozwagą, traktując broń palną oraz psa służbowego jako ostateczne środki działania.
2. Jeżeli nie zachodzą przesłanki, o których mowa w art. 21 ust. 2 ustawy, funkcjonariusz przed użyciem broni palnej
lub psa służbowego jest obowiązany:
1)
wezwać osadzonego lub inną osobę do zachowania zgodnego z prawem, a w szczególności do
natychmiastowego porzucenia broni lub niebezpiecznego narzędzia, zaniechania ucieczki, odstąpienia od
bezprawnych działań lub użycia przemocy; wezwanie w stosunku do innej osoby należy poprzedzić okrzykiem
"SŁUŻBA WIĘZIENNA",
3. W przypadku gdy wezwania, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 2, okażą się bezskuteczne, funkcjonariusz obowiązany
jest oddać strzał ostrzegawczy.
§ 28.
1. Użycie broni palnej polega na oddaniu strzału do osadzonego lub innej osoby.
2. Użycie psa służbowego polega na puszczeniu psa bez kagańca w kierunku osadzonego lub innej osoby.
3. W razie podjęcia ucieczki przez osadzonego z terenu zakładu karnego zamkniętego lub aresztu śledczego,
funkcjonariusz może użyć broni palnej lub psa służbowego dopiero wówczas, gdy osadzony wkroczy na pas ochronny.
4. O każdym przypadku oddania strzału ostrzegawczego, użycia broni palnej lub psa służbowego funkcjonariusz jest
obowiązany niezwłocznie powiadomić bezpośredniego przełożonego.
§ 29.
1. Jeżeli wskutek zastosowania środków przymusu bezpośredniego, użycia broni palnej lub psa służbowego nastąpiło
zranienie człowieka, funkcjonariusz jest obowiązany, z zachowaniem bezpieczeństwa własnego i osób postronnych,
udzielić mu pierwszej pomocy, a następnie spowodować udzielenie pomocy lekarskiej.
2. Jeżeli wskutek zastosowania środków przymusu bezpośredniego, użycia broni palnej lub psa służbowego nastąpiło
zranienie lub śmierć człowieka, funkcjonariusz jest obowiązany natychmiast powiadomić o tym kierownika jednostki
oraz zabezpieczyć ślady i, w miarę możliwości, ustalić świadków zdarzenia.
3. Kierownik jednostki jest obowiązany zawiadomić właściwego prokuratora o skutkach, o których mowa w ust. 2.
§ 30.
Funkcjonariusz, który oddał strzał ostrzegawczy, użył broni palnej lub psa służbowego, sporządza odpowiedni protokół.
Wzory protokołów stanowią załączniki nr 3 i 4 do rozporządzenia.
§ 31.
Po zapoznaniu się z protokołem, o którym mowa w § 30, kierownik jednostki wszczyna stosowne postępowanie
wyjaśniające.
§ 32.
Traci moc rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 lutego 1975 r. w sprawie dopuszczalności użycia przez
funkcjonariuszy Służby Więziennej broni oraz stosowania siły fizycznej i szczególnych środków bezpieczeństwa (Dz.U.
Nr 6, poz. 34).
§ 33.
Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.
Załącznik 1.
Protokół zastosowania środków przymusu bezpośredniego względem
osadzonego (wzór)
Załącznik 2.
Protokół zastosowania środków przymusu bezpośredniego wobec innej osoby
niż pozbawiona wolności (wzór)
Załącznik 3.
Protokół użycia broni palnej lub psa służbowego względem osadzonego (wzór)
Załącznik 4.
Protokół użycia broni palnej lub psa służbowego wobec innej osoby niż
pozbawiona wolności (wzór)
2)
w razie niepodporządkowania się wezwaniu określonemu w pkt 1, uprzedzić o możliwości użycia broni palnej
lub psa służbowego okrzykiem "STÓJ – BO STRZELAM" albo "STÓJ – BO UŻYJĘ PSA".
[ Pobierz całość w formacie PDF ]